Przekonanie o tym, że zawód pisarza wpisany jest w jakiś inny, wyższy porządek rzeczy, który literata uprawnia do odgrywania roli mędrca w sprawach wszelkich, ma długą tradycję, ale nie na tyle długą, żeby nie budziło zasadniczych wątpliwości. Jednak owa potrzeba i tęsknota za większą populacją Mickiewiczów, Słowackich, Norwidów, Miłoszów, Różewiczów okazuje się na tyle silna i przemożna, że co jakiś czas muszą odezwać się głośno ci, którym mizeria codzienności w tym względzie odbiera chęć czytania. W 26. numerze „Newsweeka” Piotr Bratkowski, lamentując nad nierealizowaniem przez polskich pisarzy społecznych i duchowych potrzeb narodu, zatęsknił za etosem. Odpór Bratkowskiemu dał Jerzy Pilch w brawurowym – jak zwykle! – felietonie pt. „Z punktu widzenia wisienki”. Powiada Pilch: „Piotr Bratkowski wszczyna rytualne biadania nad brakiem społecznego, obywatelskiego, publicznego i Bóg wie jakiego jeszcze zaangażowania dzisiejszych polskich pisarzy”. Fakt, nostalgia Bratkowskiego za wizją, w ramach której – żeby posłużyć się słowami Pilcha – „pisarz był duchowym przewodnikiem społeczeństwa, obojętnie, czy jako urzędowy inżynier dusz, czy jako lider niezależnej opinii publicznej”, wydaje się na oko dość infantylna, by nie rzec wprost: śmieszna. Śmieszna tym bardziej, że wniosek, jaki ostatecznie wysnuwa ze swoich wywodów Bratkowski, jest, łagodnie mówiąc… zaskakujący. Powiada mianowicie, że skutkiem „desakralizacji” zawodu pisarza jest ni mniej ni więcej spadające w Polsce czytelnictwo! Teza to zaskakująca, ale i – trzeba …