Czytelników, którzy nie lubią naukowych dywagacji, uprzejmie proszę o rozpoczęcie lektury od trzeciego akapitu. W drugim będzie ciut trudno. Do moich ulubionych nauk należy semiologia. Nie, ani myślę tutaj rozwodzić się zbyt mocno nad relacjami zachodzącymi między znaczącym i znaczonym albo rozstrzygać subtelności planu wyrażania oraz planu treści. Natomiast to i owo napisać jednak muszę. Odwołam się do klasycznej definicji semiologii jako dziedziny wiedzy badającej systemy znaków składających się na społeczne formy komunikowania. Wyrażają się te systemy znaków w postaci zwartych, świadomie lub nieświadomie konstruowanych, bloków reakcji socjalnych na świat materialny oraz duchowy i tworzących ekspresje charakterystyczne dla określonych zbiorowości. Inaczej to ujmując, semiologia bada (między innymi) formy kultury, widoczne w zestawach ceremonii, rodzajach ubiorów, obrzędów, w stylu towarzyskich zachowań. Jeszcze inaczej i, niestety, jeszcze trudniej: jako konstytutywne cechy języka symbolicznego znaczącego dla określonej zbiorowości semiolog będzie traktował wszystkie jej ekspresje. Gdyż właśnie one oraz ich struktura wyrażają społeczny porządek, więc też pozwalają się czytać jako język zbiorowy społeczności, przez który ujawnia się jej głęboki porządek aksjologiczny. Nader pięknie to opisał przed pięćdziesięcioma czterema laty Claude Lévi-Strauss w słynnym „Trójkącie kulinarnym”, rozpatrując budowę i stopień  zaawansowania cywilizacji w zależności od sposobu preparowania mięsa (surowe – warzone – wędzone). Miłośnikom skomplikowanych tekstów bardzo polecam! Uff. Już teraz będzie trochę łatwiej. Do podstawowych elementów każdego kodu kulturowego należą oczywiście książki. W książkach zaś, jak wszędzie, każdy bez wyjątku autor wyciska swoją wizję świata przedstawianego. Odbywa się to mniej lub bardziej subtelnie, ale zawsze przez tekst prześwituje jego kontekst, czyli horyzont poznawczy przywoływany przez twórcę. Stanowi coś w rodzaju subtelnego tła, na …