Wstrzymywałem się, ale jak długo można – „Rhett Buttler’s people” Donalda McCraiga (St Martin’s Press) wymaga odnotowania choćby z dwóch powodów: prekursorka Margaret Mitchell zdobyła Pulitzera za swoją powieść (debiutancką i jedyną), zaś film na niej oparty stał się klasyką kina – prawdziwą, nie uzurpującą sobie ten status po sześciu miesiącach pokazów na ekranach kin studyjnych. Jest jeszcze trzeci wzgląd: „Ludzie Buttlera” to już drugi sequel „Przeminęło z wiatrem”. I chyba znacznie lepszy niż „Scarlett” niejakiej Alexandry Ripley, którą to powieść zjechano równo po obu stronach Atlantyku. Obrona zepsutej i kapryśnej panienki niezbyt się udała, wnikliwi czytelnicy dopatrzyli się w utworze pani Ripley wielu bzdur i nieścisłości (jedną z nich była wizyta Scarlett w Irlandii – podejmując ją musiałaby mieć co najmniej setkę na pięknym niegdyś karku, co oczywiście jest możliwe, ale w zasadzie ograniczałoby transatlantycką mobilność). Wychodzi na to, że chłopy górą – przyznaję, że nigdy nie lubiłem cwaniary Scarlett (może dlatego, że nie podobała mi się grająca główną rolę żona Richarda Burtona, ani jako aktorka, ani jako kobieta), Rhett Buttler zaś, gdyby zgolić mu wąsik a la Adolphe Menjou, okazywał się facetem do rzeczy. Tak też przedstawia go McCraig – to uczciwy, wierny, lojalny, fajny kumpel i przyjaciel, któremu można ufać. Buttler zawsze prowadził osobne życie, niejako zmuszony do tego przez fanaberie małżonki; historia snuta przez McCraiga właśnie o nim opowiada – znajdziemy tu towarzyszy wczesnych lat Rhetta (fabuła obejmująca okres 1843-1872 jest o niemal dwie dekady obszerniejsza niż w powieści Mitchell), kolegów z lat młodości durnej i chmurnej, jak można by powiedzieć, ludzi, których wziął pod swą opiekę, wśród nich Tunisa Bonneau, syna dawnego niewolnika. McCraigowi nie udało się zadowolić …