Dlaczego Leszek Pękalski aż tak długo pozostawał nieuchwytny? W latach dziewięćdziesiątych, kiedy był na wolności, komendy milicji – a potem policji – w  Polsce nie miały łączności komputerowej, nie było badań DNA, któ­re pojawiły się, gdy toczył się jego proces, więc nie kojarzono zbrodni Pękalskiego z jedną osobą. Jego modus operandi było zmienne, nie używał jednego narzędzia zbrodni, podróżował po całej Polsce. Czynów, które popełnił, nie łączono z jednym sprawcą. Poza tym Pękalski nie wyróżnia się, jest człowiekiem, o którym mówi się, że zlewa się z tłem. Kiedy prowadzono go korytarzem w jednej z komend, a potem poproszono policjantów, którzy go mijali, żeby go opisali, mieli z tym kłopot. To był jego atut. Ile właściwie ofiar ma na koncie? Na to pytanie nikt nie zna odpowiedzi, dlatego jest nazywany największą zagadką powojennej kryminalistyki. Prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się, czy część zbrodni przypisał sobie w śledztwie, czy prowadzący sprawę namówili go do przyznania się do nich. Niektórzy stawiają zarzuty, że policja chciała poprawić sobie wykrywalność, podnieść statystyki, więc przypisywano Pękalskiemu wszystkie możliwe morderstwa na terenie Polski. Poza tym w tej sprawie popełniono wiele błędów, ale też, jak mówił prokurator Mieczysław Buksa, to śledztwo było odwrócone. Zacytuję: „Jeżeli jestem na miejscu zdarzenia, sprawa jest świeża, …