O bibliotekach w mediach nieco ciszej niż w poprzednich latach, a przecież jest o czym pisać, dyskutować i o co toczyć spory. Fakt, dawno już minęły czasy początków transformacji, kiedy to w radosnym szale zmieniania państwa na potęgę likwidowano biblioteki publiczne oraz ich filie, a w związku z tym obrońcy książek i czytelnictwa mieli stałe zajęcie i powód do zabierania głosu w ich obronie. Skala zjawiska nie była błaha: rocznie ubywało ponad sto książnic i wydawało się, że bardzo szybko teren po nich będzie można już tylko zaorać. Oczywiście, likwidacja wielu bibliotek w minionej dekadzie miewała też swoje racjonalne uzasadnienie: trudno wszak utrzymywać instytucje, które nierzadko nikomu do niczego nie służyły, jak to miało miejsce chociażby w jednej z podkrakowskich gmin. Jakiś mądry wójt postanowił zlikwidować bibliotekę gminną argumentując – poniekąd słusznie – że nie zna takiego obywatela swojej gminy, który byłby w stanie przeczytać blisko pięć tysięcy książek, stojących na bibliotecznych półkach. – „Kto to przeczyta, no kto!?” – grzmiał na posiedzeniu Rady Gminy. Radni przyznali mu rację – nikt! Biblioteka przestała istnieć, a lokal przeznaczono na gminną izbę pamięci. Krótko mówiąc, był ruch w interesie, coś się działo. A dzisiaj?… A dzisiaj jak w polskim filmie: „nic się nie dzieje”. Ale, powiadam, to …