W jednej z przesyłek sprzed miesiąca otrzymałem Mariusza Wilka „Dom włóczęgi”, siódmy tom esejów nietuzinkowego autora. Wilk zalicza się do grona pisarzy noszących w sobie jaskółczy niepokój. To osobna kategoria twórców, przyjmujących postawę charakterystyczną dla tych ludzi pióra, którym trzeba faktograficznego mięsa jako podniety, bo ich wyobraźnia podąża o trzy kroki z tyłu za ostrogą realności, wciąż i wciąż naglącą do podróży. Wcale nie tylko reporterów charakteryzuje owa skłonność. Podział na twórców „podróżnych” i „gabinetowych” wśród ludzi pióra rysuje się nadzwyczaj wyraziście. Z jednej strony wielki historyk Gibbon, który swoje koncepty myślowe konstruował za biurkiem, czytając dokumenty zgromadzone przez innych, z drugiej Bronisław Malinowski, tworzący funkcjonalistyczną socjologię w trybie wieloletnich badań terenowych. Z jednej strony Bruno Schulz, eksplorujący głównie pokłady własnej wyobraźni, z drugiej włóczący się tędy i owędy Melchior Wańkowicz. Ciekawe, że tendencja do wskazanej dychotomii bynajmniej nie słabnie. Dzisiaj również niektórzy pisarze kurczowo trzymają się blatów własnych biurek, inni wprost przeciwnie, muszą odjechać z chwilowego miejsca postoju, aby znaleźć się u siebie. Lub, co równie interesujące, porzucają świat miast, aby zaszyć się w jakiejś głuszy, skąd zresztą co chwila wysuwają nos, węsząc łakomie wśród powabów świata. Przykładów jest mnóstwo, kilka jednak szczególnie wyrazistych. Wśród podróżników lub …