1 „Schronisko, które przetrwało” Sławka Gortycha jest drugą – po „Schronisku, które przestało istnieć” – częścią zaplanowanego na trylogię powieściowego cyklu z Karkonoszami w roli głównej. Nieprzypadkowo książka wpisuje się w modę na ten region kraju, wciąż nie do końca rozpoznany, tajemniczy, intrygujący chociażby ze względu na związane z nim legendy, ale i fakty, zwłaszcza te z lat II wojny światowej. Formalnie mamy tu do czynienia z kryminałem, naprawdę pod każdym względem udaną literaturą popularną. Zadziwiające, że takie książki jeszcze powstają! 2 Może i nietypową dla „Chłopek” Joanny Kuciel-Frydryszak jest historia ubogiej dziewczyny spod Wadowic, która w 1930 roku wyszła za mąż za starego wdowca wprawdzie z dwoma hektarami ziemi, ale i z całkowicie zrujnowanym gospodarstwem: „Od ślubu pracuje właściwie sama, mąż nie ma siły, tylko w cięższych pracach pomagają jej wynajęci robotnicy. Ponadto hoduje dwie krowy i dwie świnie, uprawia warzywa, len, z którego rocznie otrzymuje trzydzieści metrów płótna, i wychowuje córkę. Jej relacja pobrzmiewa godną podziwu energią, można sobie wyobrazić tę dziewczynę jako wesołą, rumianą i silną albo co najmniej zadowoloną z życia i spełnioną, a taki obraz prawie nigdy się nie wyświetla podczas lektury relacji wiejskich gospodyń z tego czasu”. Może więc w tym Dwudziestoleciu, przez postępowców wszelkiej maści uznanym za straszne, dało się jednak żyć? 3 Sytuacja, w jakiej znaleźli się bohaterowie „Przyjaciółki” B.A. Paris, nie była wcale wyjątkowa. Oto Gabriel dowiaduje się, że zaprzyjaźniony z nim i z jego żoną Pierre ma pozamałżeńskie dziecko. I to nie od wczoraj, a od sześciu lat. Zresztą jakie to ma znaczenie, skoro nie zadzwonił do niego: „Może bał się, że Gabriel zacznie go osądzać. Oczywiście niepotrzebnie – chociaż dobrze pamiętał, że gdy Pierre dowiedział się o romansie kolegi, nie posiadał się z oburzenia. Może swojego skoku w bok nie traktował jako romansu. Ale Gabriel uznawał, że zdrada pozostaje zdradą niezależnie od tego, czy trwa kilka godzin, kilka miesięcy, czy kilka lat”. No właśnie, co więc w takiej sytuacji począć, by nie zaprzeczyć temu, o czym jest się przekonanym? 4 „Paderborn”, tytułowy bohater powieści Remigiusza Mroza, „zerknął na niemal idealnie ułożone włosy syna. (…) Teraz wszyscy w jego wieku zdawali się chodzić do szkoły tak, jakby mieli trafić na wystawę. W jego czasach było inaczej, Narzucało się na siebie byle co i wychodziło z domu, jeszcze ze zlepionymi snem powiekami. W jego czasach, Boże. To nie było przecież tak dawno. Poza tym sam przed momentem modelował przed lustrem mniej lub bardziej udany pompadour. Od kiedy wygolił włosy po bokach i znacznie przyciął na górze, próbował osiągnąć efekt gdzieś między Beckhamem a Bruno Marsem, z różnym skutkiem. Ludi najwyraźniej miał to po nim”. 5 Z „Glukozowej rewolucji” Jessie Inchauspe wielu czytelników zapamiętało jedno: przed zjedzeniem czegoś słodkiego wypij łyżkę rozpuszczonego w wodzie octu. Pomoże wypłaszczyć krzywą cukrową. 6 Z „Nic mnie nie złamie. Zapanuj nad swoim umysłem i pokonaj przeciwności losu” Davida Gogginsa: „Od chwili, w której bierzesz swój pierwszy oddech, zaczynasz spełniać wszelkie warunki do tego, aby umrzeć”. Więcej niż pewne. 7 Bohaterka drugiej części czwartego tomu „Rodziny Monet” zatytułowanego „Diament” autorstwa Weroniki Marczak rok …