Chyba każdy pisarz spotkał kiedyś na swojej drodze kogoś, kto uważa, że gdyby został pisarzem, to dopiero powstałoby dzieło! Czemu jednak dzieło nie powstaje? Oto jest pytanie! Kilkanaście lat temu, w dniu, w którym drukarnię opuściło pierwsze wydanie mojej powieści „Klasa pani Czajki”, koleżanka wyciągnęła mnie do swojej znajomej, która prowadziła tzw. Salon Artystyczny. Ja zostałam tam zaproszona na rozmowę o swoich kłopotach z domem i lokatorami, gdyż gospodyni Salonu miała podobne problemy. Było to spotkanie, którego do końca życia nie zapomnę, a to z kilku powodów. Po pierwsze, gdy po godzinie spytałam, czy mogę skorzystać z toalety, usłyszałam, że… nie mogę, gdyż w łazience w wannie siedzi córka… i tu padło imię i nazwisko popularnej w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych piosenkarki. Powiedziałam, że wobec tego chyba pójdę, bo dłużej już nie wytrzymam, ale wtedy zostałam zaproszona do załatwienia swoich fizjologicznych potrzeb w ogródku pod krzakiem. Po drugie, gospodyni utrzymywała, że znała mojego ojca, a potem… w rozmowie okazało się, że pomyliła go z innym dziennikarzem. Wreszcie trzecia, a dla mnie główna sprawa. Koleżanka, która mnie w to miejsce przyciągnęła, poinformowała w pewnym momencie gospodynię, że właśnie ukazała się moja książka i podała jej egzemplarz. Gospodyni wzięła książkę do ręki i nawet nie zajrzawszy do środka i nie spojrzawszy na okładkę, rzuciła nią o ścianę tak, że książka przeleciała przez cały salon, ona …