Tytułem wstępu o niedalekiej całkiem przeszłości… Jak pamiętamy, początek lat dziewięćdziesiątych to zachłyśnięcie się wcześniej niedostępną literaturą angloamerykańską i brak na półkach książek rodzimych autorów. I żebyśmy mieli jasność – to nie pisarze przestali nagle pisać, nie brakowało również ludzi, którzy chcieli zadebiutować. Oni byli, tylko swoje manuskrypty, maszynopisy czy też dyskietki trzymali (schowali) głęboko w szufladach, nierzadko z kolekcjami odmownych listów od wydawców. Druga połowa poprzedniej dekady to stopniowy powrót zarówno czytelników, jak i wydawców, do literatury polskiej. Na polskiej scenie zajaśniały wtedy m.in. takie nazwiska jak Gretkowska, Tokarczuk, Stasiuk, pisarze debiutujący na początku lat dziewięćdziesiątych. Nie można tu odmówić istotnej roli ustanowieniu nagrody Nike, która znacząco przyczyniła się do spopularyzowania polskiej literatury wśród rzesz czytelników. Nadal jednak polscy wydawcy i krytycy, a co za tym idzie – i czytelnicy, interesowali się głównie polskimi książkami z tzw. najwyższej półki, podczas gdy w segmentach prozy popularnej królowali autorzy światowych bestsellerów. Przełomem stało się wydanie w roku 2001 przez Wydawnictwo W.A.B. książki Katarzyny Grocholi „Nigdy w życiu!”. Ogromny sukces tej i następnych powieści autorki uświadomił wszystkim ogromny i niewykorzystany dotąd potencjał tkwiący w rodzimych autorach literatury popularnej. Tak więc początek nowego milenium stał się też punktem przełomowym na polskim rynku wydawniczym. Podkreślam – rynku wydawniczym, a nie punktem przełomowym dla polskiej literatury. Bo to dwie całkiem niezależne do siebie sprawy. Debiutant dziś Dziś, sześć lat od tego wydarzenia, można spokojnie stwierdzić, że sytuacja pisarzy, którzy chcą zadebiutować i rzeczywiście mają coś do powiedzenia, jest dużo lepsza. Wpływa na to kilka czynników istotnych z punktu widzenia wydawcy. Pierwszym, moim zdaniem niebagatelnym, jest możliwość odegrania roli …