Dwa obrazy Pierwszy. Czwarta rano, latem powietrze jest rześkie. Właśnie wstaje słońce. Mamy podgląd na rozrzucone szeroko domki pewnego przytulnego warszawskiego przedmieścia. Zbliżenie. W zadbanym ogródku nieogolony jeszcze mężczyzna w pidżamie z ogrodniczym wężem w dłoni podlewa krzewy róż. Za płotem kolejne domy, w jednym mieszkał Ireneusz Iredyński, w innym, zdaje się, Jonasz Kofta. Mężczyzna sprawia wrażenie nieco nieobecnego, skupionego wyłącznie na sobie i różach. Stop. W tym obrazie zastyga. Drugi. Wieś mazowiecka, pogoda słoneczna, widzimy łąkę, w dole snuje się Pilica, na łące ustawiono krzesło, na nim posadzono starszego pana z bródką, wokół krzątają się ludzie z ekipy telewizyjnej. Mężczyzna okrągłymi zdaniami szyje swój ocenzurowany życiorys, uważnie wysłuchiwany przez kobietę w średnim wieku, która podsuwa mu mikrofon. Cięcie. Kamera przenosi nas do wnętrza letniskowego domu. Ta sama para, zbliżenie na twarz mężczyzny, kamera chyba przypadkiem nie zostaje wyłączona. Twarz gwałtownie tężeje, mężczyzna, ze skargą niemo czającą się w oczach, głuchym głosem zwraca się do kobiety: „I po co to wszystko teraz, Magdo? Po co mi Pacew? Bez Alicji moje życie straciło sens!”. Po co te obrazy? Opowiedziałem dwa portrety artystów z czasów starości. Ujawniłem przed czytelnikami dwóch przedstawicieli reprezentujących dawny styl kultury, jaka właściwie z wolna przestaje istnieć. Kultury wysokiej elegancji, wystudiowanych gestów, zadbanych strojów i wyrafinowanych form. Szyk. Dopiero w głębi możemy się domyślić niechętnie ujawnianych na publicznym forum przejawów prywatności. Nawet nie wiem, czy ci panowie się znali, mniejsza o to. Obaj lubili manierę angielską: tweedy, krawaty, zaprasowane kanty nogawek u spodni. Jednym słowem: klasa! Dwoma słowami: klasa epoki. Całym zdaniem: epoki, która się nie tak dawno ze szczętem rozmyła. Celowo przy tym zwracam uwagę na coś, co radykalnie nie przystaje do publicznego wizerunku profesora …