Liczmy. Rodaków sięgających po jakiekolwiek teksty jest około 40 proc. (przeważają nieszczęśnicy w wieku szkolnym, z obowiązku sięgający po lektury). Zatem potencjalną grupę czytelników poezji trzeba, przy niezwykle optymistycznych założeniach, szacować na góra 100 tys. osób. Wedle moich osobistych intuicji szacunek wypadałoby jeszcze radykalnie obniżyć. Sądzę, że chodzić może o grono 30-50 tys. wariatów. Na ogół płody pióra starzeją się wraz z autorami. Ba, gorzej! Współczuję zdesperowanym nieszczęśnikom, gdy stawiają życiową stawkę nie na fizyczną prokreacyjność, ale na duchową kreacyjność. Lecz ich papierowe potomstwo na ogół odchodzi do piekieł radykalnie wcześniej niż oni… Oto smutny los ambitnych rodziców, ze szczętem zawiedzionych przez potomstwo. Ale mnóstwo osób jednak nie rezygnuje. Wcale nie tak mało publikuje się u nas tomików. Tyle że  sposoby ich rozpowszechniania odbiegają od rutynowej praktyki związanej z księgarnianym obiegiem. Książki poetyckie trafiają do zainteresowanych przede wszystkim przez internet, podczas spotkań autorskich i spędów poetyckich (też ich niemało!), wreszcie drogą prywatnej dystrybucji. Lub w ogromnej większości pozostają jedynie w wersji cyfrowej. Przy czym utarło się mniemanie, że wiersz egzystujący poza nośnikiem papierowym, więc obecny raczej w tej lub innej sieci społecznościowej, traci swą atrakcyjność dla chciwych „dostojności” oczu. Papier dodaje powagi. Też tak długo sądziłem. Wszelako zmieniam powoli zdanie. Bo skoro poeci i tak skazani są po większej części na egzystencję dzięki grupującym ich sieciowym portalom, stopniowo przyzwyczajamy się do lektury wierszy również na ekranach komputerów. Co oznacza istotne przemodelowanie sytuacji komunikacyjnej dotyczącej propozycji poetyckich. Wielu piszących skutecznie trafia do potencjalnych odbiorców …