W okół kwestii wynagrodzenia w umowach prawa autorskiego narosło już wiele opinii – tak judykatury, jak i doktryny. Drażliwość tego zagadnienia wynika przede wszystkim z realizowania przez ustawodawcę w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: PrAut) funkcji ochronnej słabszej strony umów, tj. twórców, m.in. poprzez ingerencję w zasadę swobody kontraktowania w zakresie sposobu ustalania należnego twórcy wynagrodzenia. W 2003 roku nakładem wydawnictwa B.S.P. Sp. z o.o. w W. ukazała się książka „Osteoporoza a złamania. Przewodnik zrozumienia diagnostyki i leczenia” autorstwa Janusza B. Autor, stojąc na stanowisku, że z tytułu udzielenia wydawcy zezwolenia na rozpowszechnienie utworu w wersji drukowanej strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości 100 tys. zł, w 2007 r. wniósł pozew do Sądu Okręgowego w Białymstoku. W pozwie żądał zasądzenia od pozwanej spółki kwoty 25 tys. zł tytułem częściowego wynagrodzenia za udzielenie licencji, z ustawowymi odsetkami od 4 września 2004 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Pozwany, wnosząc o oddalenia powództwa, zaprzeczył, jakoby należne twórcy wynagrodzenie miało wynieść 100 tys. zł oraz że oferował autorowi taką kwotę. Podniósł, że strony łączyła umowa o dzieło, której przedmiotem było wytworzenie przez spółkę określonej liczby egzemplarzy publikacji (10 tys. egz.) w określonej formie (twarda oprawa), co zostało zrealizowane, a zatem roszczenia autora są na podstawie art. 646 Kodeksu cywilnego przedawnione. Co więcej, pozwany stwierdził, że poinformował powoda, iż wydanie dzieła w żądanej przezeń formie (twarda oprawa) i nakładzie (10 tys. egz.) sprawi, że …