Jay Rayner – kucharz, krytyk kulinarny (miażdżące acz wiarygodne recenzje w brytyjskich mediach drukowanych), twarz doskonale znana z telewizyjnych programów, w których nie odpuszcza kandydatom na mistrzów patelni. I „okropny Żyd” wedle własnych słów – wyczytać tę autoprezentację można już we wstępie jego niewielkiej, liczącej zaledwie 140 stron książki „The ten (food) commandments” (Pegnuin Books), czyli „Dziesięć (żywieniowych) przykazań”. Rayner deklaruje się jako Żyd z urodzenia, przekonany ateista i osobnik uważający, że gdyby Mojżesz załapał się na „bacon sandwich”, czyli kanapkę z białego chleba z plasterkami lekko podsmażonego boczku dosmaczonego angielskim brązowym sosem (Amerykanie znają go jako sos do steków), to z pewnością zakaz jedzenia wieprzowiny nigdy by Żydów nie obowiązywał. I co z takim gościem począć? Ja bym mu uwierzył – ma dar przekonywania. Nie tylko, gdy mówi o dekalogu, według niego zestawie głównych haseł zaprezentowanych społeczności bez ujawniania „drobnego druku”. Przywołany przez niego Majmonides, XII-wieczny filozof żydowski, w swoim „Powtórzeniu Tory” omówił 613 – sześćset-trzy-naś-cie – przykazań prawa Mojżeszowego. Co Rayner skwapliwie podkreśla, wyciągając zakazy zupełnie dziś niezrozumiałe, w tym wiele dotyczących jedzenia i odżywiania się (gdyby komuś chciało się sprawdzać, u Majmonidesa mają numery od 176 do 208). I konkluduje: potrzebujemy własnego Mojżesza kulinariów, …