Lata sześćdziesiąte. Tak zwane gwiazdy ekranu (wielkiego i małego) tworzą własny, wielce skomplikowany, lecz zdecydowanie hermetyczny świat, pozaplatany w rozmaite węzły i węzełki. Budują się koterie, rozmaite zwaśnione grupy wpływu, liczące się aktualnie w życiu kulturalnym kraju, tworzą własne hierarchie, a publiczność zazdrości, obserwuje, pochłania plotki, gapi się z otwartymi gębusiami. Telewizja „trzyma standardy”, wymóg wysokiej jakości (ocenianej wedle gustów ówczesnych cenzorów życia artystycznego, przy czym nie chodzi o urzędową cenzurę) dotyczy nawet rozrywkowych widowisk masowych. Owszem, raczkują krajowe seriale, lecz tak zwane „środowisko” po większej części uważa je za rozrywkę poniżej ustanowionych standardów i wzgardliwie na razie nie dostrzega. Dopiero pierwsi znaczący prominenci (wielu dziś jeszcze czynnych) chyłkiem, ciszkiem zaczynają kosztować smakowitych i dających forsę, tudzież prawdziwą popularkę, fruktów zrywanych z obfitego drzewa kultury popularnej, nadal wszelako zakazanych przez arbitrów stylu. Fi donc! A wszystko to dzieje się w warunkach małej stabilizacji. Się wie, się chce żyć, się rozumie, że oni dadzą nam zarobić, jeśli my zanadto nie zaczniemy im rozrabiać, nie będziemy zgłaszali protestów. Wszak rządzi tu Biały Dom (dla młodszych: tak określano gmach Komitetu Centralnego PZPR w samym centrum Warszawy), kłócić się z nim nie da rady, „za duży wiatr na naszą wełnę”. Bo jeśli jesteśmy silni, to tylko siłą bezsilnych. Trwa coś, co później określone zostanie jako „nasza mała stabilizacja” i co podlegnie zakwestionowaniu dopiero w samej końcówce dekady. Nawet jeśli nam się cały PRL nie podoba, to jednak da się w nim jakoś egzystować. Owszem, prywatnie zdarzają się uwagi co przenikliwszych, jak Stefan Kisielewski, który zauważył w jakimś zapisie: „Wiadomo, że żyjemy w ciemnej dupie. Problem w tym, że zaczynamy się w niej urządzać”. Owszem, kiedy uroczyście kraj świętuje dwudziestopięciolecie Polski Ludowej, Antoni Słonimski puści w lud jeden z najjadowitszych i fenomenalnie wymyślonych kalamburów: „Dwadzieścia …