Swego czasu mój znajomy nauczyciel w szkole dla ociemniałych powiedział mi, że woli czytać książki dotykiem niż wzrokiem. Stwierdził mianowicie, iż czytanie palcami to całkiem inny rodzaj doświadczenia niż wodzenie gałkami ocznymi po zadrukowanych stronach płaskiego papieru. Pismo Braille’a daje bowiem poczucie trzeciego wymiaru, które w akcie dotyku nabiera wyjątkowej intensywności i w zasadzie jest ono nieprzekładalne na wzrokowy sposób recepcji. – Oczami czytam inaczej, palcami inaczej – stwierdził stanowczo. Ciekawe, pomyślałem. Ale żeby owa refleksja jakoś mną wstrząsnęła lub przynajmniej mnie zdziwiła, to niekoniecznie. Interesujące, ale nie nazbyt oryginalne, wszak to tylko odmiana powszechnie znanego syndromu czytania „węchem”. O roli zmysłu powonienia w procesie recepcji książek wypowiedział się już niemal każdy i niemal zawsze w tym samym kontekście: książki pachną, a ekran komputera czy tabletu nie, co ma być ostatecznym dowodem na to, że dzieła w formie papierowej przetrwają elektroniczną rewolucję. Na temat zapachu książek napisano już wszystko i zawsze z nostalgią, uśmiechem, rozmarzeniem, poczuciem wewnętrznego spokoju i… zmrużonymi z rozkoszy oczami, bez względu na treści zawarte w dziele. Książki nawet najbardziej ponure, najbardziej grafomańskie lub po prostu nudne czy głupie pachną tak samo jak dzieła wybitne. Natomiast nigdy nie śmierdzą! Nie śmierdzą nawet te, które zalegają w zatęchłych piwnicach, ani te, które …