Punktem wyjścia pani najnowszej publikacji jest dziecko Wojciecha Kossaka. Pochodzące z nieprawego łoża… Książka jest opowieścią w dużej mierze fikcyjną, zatem raczej powiedzmy: domniemane dziecko Wojciecha Kossaka. Jest to jednak sytuacja wysoce prawdopodobna. Wystarczy prześledzić drzewa rodowe, żeby zauważyć, że jedno z  dzieci z  tak zwanego nieprawego łoża zostało uwzględnione i  oficjalnie uznane jako dziecko Wojciecha Kossaka. Chodzi o Jana Moszyńskiego, syna pięknej i  zakochanej w  rasowym uwodzicielu – jakim był malarz – Stefanii Cieleckiej herbu Zaremba. Zatem Wojciech Kossak znany z licznych relacji z kobietami, zwłaszcza tymi portretowanymi, najprawdopodobniej mógł być ojcem dziecka, którego potomkini jest jedną z bohaterek „Wachlarza”. Mnie w publikacji najbardziej zaintrygowała Teresa Starzewska, kobieta tajemnicza, by nie rzec demonizowana. Demonizowana słusznie, ale i  niesłusznie. Oskarżenia i zarzuty kierowane w stronę femme fatale rodu Kossaków są tylko częściowo uzasadnione. Wiem to już na pewno, bo udało mi się wypełnić wiele białych plam w jej biografii. To prawda, Teresa intryguje wiele osób, wielu wielbicieli Kossaków i badaczy. Tak było i ze mną, odkąd, zbierając materiały o Zofii Kossak Szczuckiej-Szatkowskiej, dowiedziałam się, że Teresa, czy raczej jej mąż, albo też oboje, zdekonspirowali ją w czasie wojny. Została skazana na śmierć, cudem ocalała. Zofia wróciła z emigracji do Polski, a Teresa zniknęła. Przez lata szukałam jej śladów i  udało mi się dowiedzieć na temat wnuczki Wojciecha Kossaka wielu rzeczy, które były nie tylko odkryciem, ale i ogromnym zaskoczeniem. Dodam, że w książce …