Od ponad trzech dekad miałem ochotę plunąć w tytule tym specjalnym rzeczownikiem. Względy powodowały mną dwa. Kiedyś bawiłem się przednio, czytając gawędę Melchiora Wańkowicza („O dupie na dostojnej akademii”). Drugi wzgląd miał kontekst inny, choć nie całkiem odmienny. Otóż wśród wyjątkowo inteligentnych drani, z jakimi zetknął mnie ironiczny los, był również Jan Cz., umysł tyleż wybitny, co cyniczny. Pisywał kiedyś Janek stałe felietony w Namaszczonym Periodyku. Co oznaczało w kręgach warszawskiej humanistyki dekad bezpowrotnie minionych osiągnięcie któregoś ze szczytów wchodzących w skład Korony Himalajów. Może jeszcze nie Everestu, ale wędrówka na Manaslu wszak też w rankingu chyba obleci. Otóż, idąc tropem Wańkowicza, postanowił nasz cynik użyć wzmiankowanego w  tytule wulgaryzmu tam, gdzie chamstwo nie dochodzi. Czyli upstrzył dupą łamy „Dialogu”. Pod dostojną wodzą Puzyny. A wewnątrz? Ho, ho: Błoński, Kijowski, Mikołejko, Kott, Iredyński, Herbert, Bryll, Rymkiewicz, Głowacki, Mrożek, Różewicz. I tak dalej. Oraz dupa. Co prawda w cudzysłowie. Ale jednak. Nie mógł użyć, to zrozumiałe. Lecz użył. Zatytułował tekst „Czekając na »Dupę«”; wydrukowano mu to bez skreśleń. Później uczciliśmy wyczyn szarżującego jak Kozietulski w wąwozie Somosierry himalaisty felietonistyki polskiej pienistym piwem marki Królewskie w barku „Złotej kaczki” przy warszawskiej ulicy Tamka. Mogli użyć oni, mogę i ja. Zwłaszcza że pokątnie tymczasem dorosłem, a czasy się zmieniły. Co prawda trywializować nie lubię, choć bynajmniej nie uważam, że okolica dupy zalicza się do obszarów trywialnych, nawet jeśli kultura odsyła pośladki do sfery zdecydowanie pośledniej. Zbyt pośledniej. Tyle że nie zawsze tak było! O, nie! Rzekłbym, że dopiero romantyczna frenezja, unosząca duszę ku niebu bez dbania o pozycję dupy w trakcie łamańców ducha, a …