Byłem chłopaczkiem kochającym literaturę, a  też zazdrościłem pisarzom sukcesów i wygodnego życia (Bursa „Jak dobrze być poetą”, pamiętacie?). A że mieszkam od urodzenia w Warszawie, często spacerowałem w okolicach Starówki. Na styku Krakowskiego Przedmieścia i  placu Teatralnego mieści się kamieniczka Prażmowskich. Miejsce utrwalone w legendach. Siedziba organizacji literackich, biblioteka pisarzy, kiedyś stołówka i co tam jeszcze. Dziś fronton wygląda troszkę inaczej, lecz w czasach mojej wczesnej młodości parter to była ogromna przeszklona tafla, jakby akwarium. Kawiarnia tam zdaje się istniała, a w akwarium przy stoliczkach i czarnej kawie stroili nad szachownicami uduchowione miny rozmaici inżynierowie ludzkich dusz. Najbardziej rzucał mi się w oczy stały rezydent akwarium, nieduży, skupiony twórca z bródką, zawsze z fajką w zębach. Sylwetka charakterystyczna, gładko przylegająca do chłopięcych wyobrażeń o twórcach narodowego panteonu słowa. Pochylony nad szachownicą, ostentacyjnie ignorował gapiów z trywialnej, acz pryncypialnej stołecznej ulicy. Dopiero po wielu latach poznałem zafajczonego szachistę pióra, bo obydwaj (tyle że z różnej wiekowej perspektywy) pisaliśmy, gadaliśmy, wyławialiśmy smaczki środowiska pisarskiego. Okazało się, że twórca, z  którym nawet weszliśmy w pewną zawodową komitywę, nazywa się Tadeusz Żółciński. Oprócz cmoktania fajeczki zajmuje się psem jamnikiem, bo jest samotny, nie wydał co prawda żadnego druku zwartego, lecz uważany jest za najbardziej wydajnego autora rozmaitego rodzaju recenzji zewnętrznych i  wewnętrznych. Dzięki czemu posiadał świetny zbiór nowości książkowych, znały go wszystkie wydawnictwa, ze szczególnych uwzględnieniem działów promocji, zasiadał w  rozmaitych gremiach i jury, zwłaszcza konkursach na książki historyczne. Lubiłem Tadeusza, stanowił barwny ornament na „Krakowskim Przedmieściu pełnym deserów”, jak zatytułował tę przestrzeń Adolf Rudnicki. Trochę mnie gorszyło, że gratisy bezczelnie spieniężał Żółciński w antykwariatach. Lecz wiedziałem: groszem nie śmierdzi, a jamnik coś żreć musi. Gdy Tadeusz zmarł, pozostał po nim (mimo intensywnego handlu antykwarycznego) spory księgozbiór. …