Jerzy Pilch: Żywego ducha Wydawnictwo Literackie, Kraków 2018, s. 200, ISBN 978-83-08-06529-7 Od momentu spisania „Drugiego dziennika” Jerzy Pilch konsekwentnie przyzwyczaja swoich czytelników do nowej rzeczywistości literackiej. Wraz z pisarzem już dawno przenieśliśmy się z Wisły – metafizycznej, groteskowej, ironicznej, niekiedy turpistycznej, ale nierzadko zabawnej i przyjemnie sentymentalnej – do postapokaliptycznego krajobrazu Warszawy, w której wiedzie się samotniczy los. Wobec tego przewartościowania, „Żywego ducha” wydaje się być nie tylko prozatorską emanacją trudu owego „przejścia”, ale także zupełnie nowym gatunkiem w dotychczasowym dorobku autora– filozoficznym raptularzem, noktambuliczną notatką, prozą poetycką, w treści której narrator – Pilch musi unicestwić całą ludzkość, by wreszcie skonfrontować się z własną samotnością, tak wcześniej idealizowaną. Tłem fabularnym dla owego intelektualnego pamiętnika jest apokalipsa ludzkości i próba odnalezienia się w niej przez głównego bohatera. O fabule tej książki nic więcej powiedzieć nie sposób. Niknąca co kilka akapitów główna oś akcji sugeruje, że tak naprawdę …