Literatura utrwaliła legendę Woli, najbardziej proletariackiej dzielnicy Warszawy. W pierwszym rzędzie przyczynili się do tego Edward Szymański, lokator ocalałego z hekatomby miasta "Hrabiaka", czyli monumentalnej kamienicy Grocholskiego usytuowanej przy Wolskiej, oraz Konstanty Ildefons Gałczyński, wychowany w domu u zbiegu Grzybowskiej i Towarowej, zniszczonym podczas Powstania Warszawskiego. Ale także Stefan Wiechecki, który w felietonistyce uwiecznił koloryt Kercelaka i Światopełk Karpiński, uhonorowany nagrodą stolicy za "Poemat o Warszawie", opisujący też Wolę, co prawda głównie z wizyt w cukierni Zagoździńskiego (róg Syreny i Wolskiej), jak komentował Jerzy Paczkowski. Dodajmy do tego liczne akcenty wolskie w autobiograficznej prozie Mirona Białoszewskiego, dorastającego na terenach do Woli przygranicznych (Wronia i Chłodna). I teksty Jerzego Narbutta, mieszkańca tej ostatniej ulicy - do lata 1944 roku głównego szlaku komunikacyjnego z Zachodu na Wschód. Pięć lat później władza ludowa przesunęła granicę dzielnicy o kilkaset metrów w stronę Wisły w miejsce nowej arterii komunikacyjnej, wytyczonej przez urbanistów z Biura Odbudowy Stolicy. Nadano jej imię Juliana Marchlewskiego (po czterech dekadach abdykował na rzecz Jana Pawła II). Dzięki tej innowacji terytorialnej niżej podpisany stał się od drugiego roku życia (przeprowadzka do punktowca osiedla Za Żelazną Bramą) mieszkańcem Woli. Moja obecność …