Złote czasy frankfurckich targów książki chyba powoli odchodzą w przeszłość. Rzecz nie w statystykach rzecz jasna! Te, umiejętnie spreparowane, niezawodnie zaświadczą o „wzroście” i świetlanej przyszłości: więcej wydawców, więcej odwiedzających, więcej kontraktów, więcej sprzedanych frankfurckich kiełbasek i więcej wypitego piwa… Zapewne zaświadczą o tym tegoroczne wskaźniki. Być może w związku z tzw. „ogólnym kryzysem”, niektóre dane statystyczne lekko wahną się w dół, ale nie na tyle, żeby w potargowych sprawozdaniach powiało jakimś nadmiernym pesymizmem. Tego jestem pewien. Mimo to jednak emocjonalny rytm targowej krzątaniny był w tym roku wyraźnie wolniejszy. Chciałoby się powiedzieć, że było jak w polskim filmie, czyli… „nic się nie działo”. Nie działo się zwłaszcza w hali nr 6, w której pracowali literaccy agenci. Po pierwsze było ich niewielu, po drugie zaś niewielu mieli klientów. Minęły czasy, kiedy hala z agentami tętniła życiem i mrówczą pracą. Punkt ciężkości przeniósł się w tym względzie do Londynu i … Internetu. Literacka Nagroda Nobla dla Mario Vargasa Llosy też nie wpłynęła na wzrost targowego tętna. A przecież powinna! Również ekspozycja Argentyny w roli gościa honorowego mogłaby cieszyć się większym zainteresowaniem. A ponadto?… Ponadto te same stragany z tymi samymi pamiątkami, w dodatku rozmieszczone w tych samych miejscach. Dopełniały one poczucia bezruchu i stagnacji. Książki rzeźbione w marmurze, wycinane w drewnie marynarki, …