Hektary Jordaensów. Kto nie widział, niech zobaczy, koniecznie! Kiedy rozpoczniecie wizytę w Luwrze, startując od najdolniejszej kondygnacji (ze znakomitymi zbiorami starożytności egipskich), po jakiejś godzince, nasyciwszy oczy, wejdziecie ciut wyżej. I wkrótce traficie do sali z obrazami Jordaensa. Z hektarami Jordaensów! Nim tego nie obejrzałem na własne oczy, pojęcia nie miałem, że on tak zamaszyście zapełniał kolorem ogromne płótna. Toż to nie tylko samozaparcia trzeba, lecz również nie lada kondycji fizycznej… Ci, którzy zachwycają się potęgą matejkowskiej „Bitwy pod Grunwaldem”, stracą cały patriotyczny zapał w sali Luwru poświęconej flamandzkiemu pędzlarzowi; albowiem na ilość nasz naturalizowany Czech przegrywa z Jordaensem niczym ugodzony sulicą w skroń Ulryk von Jungingen. O jakości obydwu nie piszę, jakość – inna rzecz. Ale jeśli ktoś niebacznie zamarudzi przy Jordaensach, od razu niech spasuje z dalszym zwiedzaniem. Spuchnie. Nie dziwota; pewien mój znajomek trafnie określił Luwr (dwa kilometry fasady wzdłuż Sekwany, 35000 eksponatów) mianem nie tyle muzeum, co spotworniałego magazynu sztuki. Kiedy tam włażę, wybieram starannie możliwą jakkolwiek do objęcia przestrzeń ekspozycyjną, resztę pomijam. Obejrzawszy zaś, com sobie uprzednio założył, przysiadam skromnie …