Głównym źródłem wpływów Kopipolu i Polskiej Książki są opłaty wnoszone przez importerów urządzeń i nośników służących do wytwarzania kopii – rocznie oba stowarzyszenia ze wszystkich źródeł inkasują około 2 mln złotych. Dlaczego tak mało? Gdzie jest reszta, a właściwie gdzie są te prawdziwe pieniądze? Są trzy strony w grze o te pieniądze: wydawcy z autorami, organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i główny, jak można domniemywać, płatnik – importerzy urządzeń kopiujących. Wydawcy wiedzą najmniej i są tymi, którzy tracą najwięcej. Nie ma co ukrywać, że nie szczędzą słów krytyki Kopipolowi i Polskiej Książce. Główny zarzut to mała kwota ściągana od płatników tytułem inkasa. Stowarzyszenie Polska Książka, jak powiedział dyrektor generalny Piotr Mańkowski, jest we wstępnej fazie rozwoju, przygotowuje się do działań na szerszą skalę. W pierwszym okresie konieczne było stworzenie podstaw, zebranie środków na jakąkolwiek działalność. Prof. Mieczysław Poniewski, szef Kopipolu, odpiera zarzut niskiej efektywności, wskazując choćby na koszty procesu sądowego toczonego od stycznia 1999 roku z Canonem – według różnych szacunków liderem wśród importerów urządzeń kopiujących. Ten koszt to m.in. 10 proc. kwoty roszczeń w stosunku do firmy Canon. Zarówno prof. Poniewski, jak i adwokat reprezentujący Kopipol prof. Jan Błeszyński są jednak bardzo oszczędni w udzielaniu informacji, ze względu na taktykę procesową. W procesie tym chodzi o dwie rzeczy. Pierwsza to roszczenie „informacyjne”, Kopipol zabiegał o orzeczenie, że koncern jest zobowiązany ujawnić wiarygodną dokumentację informującą o obrocie jego urządzeniami kopiującymi. Pozwalałoby to weryfikować rzetelność informacji podawanych przy rozliczeniach. Spór toczył się m.in. o ujawnianie numerów fabrycznych sprzedanych urządzeń. Jak się dowiadujemy, decyzja sądu na tym obszarze była korzystna dla Kopipolu, teraz chodzi o jej szczegółową interpretację. Po drugie sprawą ogromnej wagi jest …