Skąd wzięło się u pani zainteresowanie starożytnym Rzymem? Imperium Romanum zaciekawiło mnie jako pierwowzór świetności i upadku wielkich mocarstw i przykład głoszonej nieraz tezy, że historia nie uczy, tylko się powtarza. Wielkie mocarstwa powstawały i rozpadały się, często z niejasnych przyczyn. Pierwszy był upadek Cesarstwa Rzymskiego w 476 roku n.e., który stał się jakby archetypem następnych. W średniowieczu rozpadło się Imperium Mongolskie – ówczesny światowy hegemon. Imperium Osmańskie po I wojnie światowej ograniczyło się do rozmiarów obecnej Turcji. W XIX wieku rozpadło się też Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, od średniowiecza obejmujące wpływami ogromne obszary Europy. Niemal na naszych oczach nastąpił kres Imperium Brytyjskiego i Rosyjskiego. Kobiety też były gladiatorkami?! Nie wszyscy cesarze rzymscy lubili potyczki kobiet na arenie. Było to zjawisko rzadkie, ale panie walczyły od I w. p.n.e. aż po kres tych krwawych widowisk na przełomie V i VI wieku n.e. Marek Aureliusz, za panowania którego toczy się akcja powieści „Rzymianie i barbarzyńcy”, był poetą i myślicielem, a zbrojnych zmagań niewiast nie popierał. Tym niemniej podwładni ciągle domagali się „chleba i igrzysk”, więc – aby urozmaicać igrzyska …