W „Gazecie Wyborczej” niezwykle ciekawy cykl tekstów pod wspólnym tytułem „Czytamy w Polsce”. Imponujący zestaw nazwisk, głównie pisarzy, którzy tłumaczą się ze swych czytelniczych nałogów, a generalnie uzasadniają tezę wydawałoby się oczywistą: bez czytania nie ma życia, no bo jak?… Czytam wypowiedź starszej pani, która powiada: „Nie kupuję książek, bo są za drogie. Nie mogę wydać 40 zł na kaprys, bo muszę mieć na lekarstwa”. To zestawienie książki- kaprysu z lekarstwem nie pozostawia złudzeń. W istocie oddaje też w największym skrócie zasadniczy dylemat, który tak naprawdę wcale nie jest dylematem: „żyć czy być”. Przecież żeby być, trzeba przede wszystkim żyć, a lekarstwa mogą okazać się w tym względzie niezbędne; przynajmniej do czasu. Starsza pani nie ma z tym problemu i doskonale wie, jaki jest egzystencjalny porządek rzeczy. Jeśli jednak owa zdawkowa wypowiedź starszej pani zwróciła moją szczególną uwagę, to nie z powodu księgarnianej drożyzny, ale ze względu na to jedno słowo: kaprys. Czytanie jest kaprysem, a to oznacza, że można się bez niego obejść. To proste, a starsza pani wie, o czym mówi. Znacie nieczytających, a jednocześnie zdrowych, czerstwych i szczęśliwych?… Ja znam. Wielu takich znam! Co więcej: budzą oni moją zazdrość i podziw. Wzruszają mnie swoim prostolinijnym odbiorem rzeczywistości. Nie popadają w melancholię, nie borykają się z Weltschmerzem. Świat widzą jasno i wedle prostych reguł …