„Poza tym uważam, że Kartaginę należy zniszczyć” – tak Katon kończył każdą swoją przemowę w rzymskim senacie. Ja nie twierdzę, że Empik należy zniszczyć, wszak to inne czasy i inna wrażliwość polityczna; niszczenie kogokolwiek jest zawsze moralnie niedopuszczalne. A mimo to fraza Katona jest mi (przewrotnie) bliska… Otóż mam coraz bardziej nieodparte wrażenie, że to Empik usiłuje zniszczyć polski rynek książki – w przekonaniu, że jest on słaby, ubezwłasnowolniony i łatwy do, przepraszam, finansowego wydojenia. Paradoks sytuacji polega na tym, że właściciele Empiku usiłują odgrywać rolę biednych, oblężonych przez książkową zgraję wydawców- najeźdźców. Tymczasem jest wprost przeciwnie: to Empik swoim monopolistycznym zachowaniem usiłuje nam wydawcom wmówić, że polski rynek książki stanowi jedynie etap w jego ekonomicznej ekspansji. Dzisiaj książki, jutro perfumy lub czołgi, wszak liczy się jedynie kasa. Oczywiście nic w tym zdrożnego! Takie są reguły rynku i wszelkie zamiary podważania jego zasad to albo dziecinada, albo silenie się na ustrojową rewolucję. Mimo wszystko jednak istnieją jakieś granice hipokryzji, które (nie nazbyt nerwowo, ale zawsze) należy wyznaczać, a następnie bronić ich. Otóż podstawowym i fundamentalnym złudzeniem branży wydawców jest przekonanie, że firma Empik jest owej branży częścią. Tak nie jest i nigdy już nie będzie. Przeświadczenie, że w nazwie „Empik” zawiera się tradycja czasów minionych, czyli „okna na …