– Czytanie, kupowanie, gromadze­nie, układanie książek to dla mnie źródło ogromnej przyjemności – diagnozuje samą siebie Anna Sie­mińska, terapeutka, członek Pol­skiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej, członek-zało­życiel Zespołu Pomocy Psychotera­peutycznej. Obserwując swój stosu­nek do książek, zrozumiała, co to jest kateksja, pojęcie trudne do zro­zumienia bez jej doświadczenia. To pojęcie psychoanalityczne, dla nas abstrakcyjne, ale użycie go w opi­sie zbiorów bibliotecznych psycho­terapeutki posługującej się psycho­analizą Zygmunta Freuda – wielce uzasadnione. Oznacza szczególne zaangażowanie emocjonalne w re­lacji z wybranym obiektem (osobą, przedmiotem, ideą), któremu towa­rzyszą niemal zmysłowa przyjem­ność i satysfakcja. Wspomnienia Zanim nauczyła się składać litery w szkole, książki czytali jej rodzice. Pierwszą samodzielnie przeczytaną książeczką była bajka z morałem pt. „Wielki wyścig” Adama Bahda­ja. Dom był pełen książek, rodzice czytali namiętnie, tzn. mama czy­tała, a ojciec czytał i zbierał. Dobrze pamięta swoją pierwszą wizytę w bibliotece publicznej na war­szawskim Mokotowie i wrażenia po lekturze jednej z pierwszych wypo­życzonych książek – „Topsy i Lupus” Zofii Kossak-Szczuckiej. Po śmierci ojca zachowała część jego kolekcji – głównie książki historyczne. Ale tak­że dwie szczególnie cenne: pierwsze wydanie „Buta w butonierce” Bru­nona Jasieńskiego z 1921 roku oraz tomik wierszy Konstantego Ildefon­sa Gałczyńskiego „Ślubne obrączki” z autografem autora. Oboje rodzice pracowali w zawodach związanych z systemem władzy, dzięki cze­mu mieli dostęp do tzw. bibliotek resortowych. – Dlatego jako młoda dziew­czyna, w latach siedemdziesią­tych, czytałam książki o Katyniu, ale wiedziałam, że nie mogę o tym opowiadać. Pamiętam książkę, któ­ra zrobiła na mnie wielkie wraże­nie – „Czerwona kapela”, o siatce szpiegowskiej podporządkowanej wywiadowi ZSRR, funkcjonującej w latach II wojny światowej na te­renie Belgii, Holandii, Francji i Nie­miec. W ramach tej siatki działało wielu polskich Żydów, ich losy by­ły dramatycznie fascynujące, bo z działalności prosowieckiej zmie­nili front na proaliancki w czasie wojny, za co po wojnie, po powrocie do ZSRR, wielu zapłaciło życiem. Fascynowały mnie książki szpie­gowskie, co było dziwnym zainteresowaniem nastolatki. W ogóle za­wsze ustawiałam się trochę bokiem do panującej mody czytelniczej i kiedy moi rówieśnicy zaczytywa­li się w prozie iberoamerykańskiej i Dostojewskim, ja czytałam Tur­gieniewa i Kuncewiczową. „Cudzo­ziemkę” przeczytałam – wagarując – w szkolnej toalecie! Kocham Toł­stoja i Bułhakowa! Jako nastolatka pochłonęła „Anię z Zielonego Wzgórza”, wszyst­kie książki o Tomku Wilmowskim, ale „Kubusia Puchatka” przeczyta­ła dopiero jako osoba dorosła, będąc świeżo pod wpływem lektur o tao­izmie Benjamina Hoffa – „Tao Ku­busia Puchatka”, bo dopiero wtedy dostrzegła mądrość tego misia, któ­ry wiedział, jak w pełni radować się życiem. Rytuałem rodzinnym było wspól­ne czytanie gazet, które poprzedza­ła wizyta w kiosku i kupowanie ich z tajemniczej teczki, dostępnej dla wybranych i najlepszych klientów. Ze szkoły średniej zamiast lektur zapadł jej w pamięć bezkompromi­sowy esej Kazimierza Wyki pt. „Go­spodarka wyłączona”, który był fragmentem jego książki „Życie na niby”. – Innym odkryciem z tamtego czasu było trzytomowe wydanie „Listów” Stanisławy Przybyszew­skiej. Zafascynowała mnie ta kobie­ta żyjąca w skrajnej nędzy i ascezie, jednocześnie obficie korespondują­ca z całą literacką Europą i tworzą­ca intelektualnie złożone dramaty historyczne. Czytanie prywatne i zawodowe Anna Siemińska dzieli czytanie na prywatne, które zaspokaja jej potrzeby intelektualne i ciekawość, daje przyjemność, i to drugie, czyli zawodowe, które, choć interesujące, ale konieczne i ograniczające czas na czytanie prywatne. W czytaniu prywatnym uprawia płodozmian lekturowy: powieść, esej, reportaż, książka historyczna czy filozoficz­na. Kieruje się głównie własnymi wyborami. Jej ulubionymi półkami są te, na których gromadzi książki do najbliższego przeczytania. Tyl­ko zawzięci książkomaniacy mogą zrozumieć i poczuć wielką przyjem­ność, jaką daje jej wybór kolejnej lektury. Studia socjologiczne na Uniwersytecie Warszawskim posze­rzyły zakres jej zainteresowań czy­telniczych. – Mam półeczkę swoich ulubio­nych socjologów, których dzieła otworzyły mi oczy: Alexis de Tocqu­eville, Max Weber i Georg Simmel. Wielkie wrażenie zrobił na mnie je­go tekst „Obcy”, który na początku XX wieku opisywał pozycje obcego w społeczeństwie, tekst uniwersal­ny po dziś dzień, bo obcym może być dziś Żyd lub uchodźca. Tocqu­eville to arystokrata, który obiek­tywnie i rzetelnie analizował no­we systemy polityczne powstające na jego oczach, mimo że odbiera­ły uprzywilejowaną pozycję takim jak on. „O demokracji w Amery­ce”, „Dawny ustrój i rewolucja” czy „Wspomnienia” to znakomite lek­tury. Czy wreszcie Max Weber z je­go analizami kapitalizmu czy biuro­kracji. To są pozycje ponadczasowe. Jako uczestniczka seminarium …