1 Książeczka „Kicia Kocia i Nunuś. Jaka piękna zima!” Anity Głowińskiej pokazuje, jak piękna jest ta pora roku na wsi i w mieście, w lesie i parku – wszędzie. A jak wygląda za oknem? To już zależy… 2 „Kicia Kocia i Nunuś. Czekamy na święta!” Anity Głowińskiej to w istocie jeszcze jeden kalendarz adwentowy. Fajniejszy niż inne, choć może mniej smaczny. 3 Lektura „It Starts with Us” Colleen Hoover wskazuje na wyraźną potrzebę znalezienia nowego określenia dla literatury młodzieżowej. Wszelkie odniesienia do dawnych powieści nie mają najmniejszego sensu. 4 „Naku*wiam zen” Marii Peszek poprzedza ostrzeżenie: „Ta książka może zranić twoje uczucia. Jeśli nie chcesz, nie czytaj”. Właściwie co druga literacka nowość powinna zaczynać się od tych słów. 5 W „Zanim wystygnie kawa” Toshikazu Kawaguchiego możemy przeczytać, że „łzy są bronią kobiety”. I to skuteczną, pod warunkiem, że nie są skierowane do nieczułego bydlaka. Tego bowiem unieszkodliwić można jedynie bronią bardziej konwencjonalną. 6 „Sekretna historia ludz… skarpetek” Justyny Bednarek nie opowiada wprawdzie o tajemnych dziejach ludzkości, ale prawie. 7 W książeczce „Kicia Kocia w aptece” Anity Głowińskiej Kicia tłumaczy Packowi, czym zajmują się farmaceuci, co zaraz też przeradza się w zabawę w miejsce, gdzie sprzedaje się, ale i wyrabia rozmaite lekarstwa. Na wszelki wypadek, mamusie i tatusiowie ewentualną produkcję mikstur powinni bacznie obserwować. 8 W nowej powieści Szczepana Twardocha „Chołod” szokują sceny łagrowe, choć – zdawałoby się – po Szałamowie, Sołżenicynie i naszym Herlingu-Grudzińskim cóż można jeszcze dodać. A jednak trudno przejść obojętnie obok takiego opisu obozowego powrotu z wyrębu: „… widział ja kiedyś na własne oczy, jak czełowiek z toporem wbitym w głowę wrócił z roboty na zonę na własnych nogach. Oczy miał otwarte tak szeroko i usta też i szedł, nic nie mówiąc, bo też co tu gadać. W zonie brygadzista kazał mu topór oddać, bo przecież z narzędzi trzeba się rozliczyć, a ten stał z otwartymi ustami dalej, więc brygadzista sam ten topór mu z głowy wyrwał i wtedy dopiero chłop padł martwy”. 9 Tomasz Piątek, pisząc książkę „Kaczyński i jego pajęczyna. Tkanie sieci 1949-1995”, przechodzi samego siebie. Ale też dokształca ciemny naród, stwierdzając np., że „podczas drugiej wojny światowej Polska znacznie więcej ucierpiała od Niemców i Sowietów niż od ukraińskich chłopów”. Naprawdę? Któż by o tym pomyślał? Dzięki za niesienie tego kaganka oświaty, Łaskawy Panie. 10 Bohatera „Krainy marzeń” Nicholasa Sparksa i jego siostrę po śmierci matki wychowywało wujostwo. Posiłki w ich domu wyglądały zawsze tak samo: „Wołano nas do kuchni, gdzie pomagaliśmy nakrywać stół. Kiedy już przy nim zasiedliśmy, ciotka – bardziej z poczucia obowiązku niż autentycznego zainteresowania – pytała siostrę i mnie, jak było w szkole. Gdy odpowiadaliśmy, wuj smarował masłem dwie kromki chleba, który jadł do wszystkiego, i w milczeniu kiwał głową, słuchając nas, niezależnie od tego, co mówiliśmy. Później posiłkom towarzyszył już tylko brzęk sztućców o talerze. Czasami Paige i ja o czymś opowiadaliśmy, ale ciotka i wuj skupiali się na jedzeniu, jakby uważali to za kolejny obowiązek do wypełnienia. Żadne z nich nie było gadatliwe, ale wuj wyniósł małomówność na niespotykany poziom. Potrafił nie odzywać się przez całe dnie”. Wbrew pozorom, wcale nie było to dzieciństwo traumatyczne. Należałoby uznać je raczej za uporządkowane …