Pora kończyć. To mój ostatni felieton na gościnnych łamach Biblioteki Analiz. Ten moment musiał kiedyś nadejść, wszak „wszystko mija, nawet najdłuższa żmija”, jak powiada w słynnym aforyzmie S.J. Lec. No i nadszedł… Trwała ta moja felietonowa przygoda blisko dziesięć lat. Nie chce mi się wierzyć, że to aż tak długo. Ponad dwieście tekstów, które mniej lub bardziej musiały wiązać się z książkami, we wszelkich możliwych kontekstach. Kiedyś wrócę może do nich, by stwierdzić, że dobrych było niewiele (jeśli w ogóle były!), za to słabszych – znacznie więcej. Będę się zapewne pocieszał, że przecież nie sposób przez tak długi okres czasu utrzymywać wysokiej felietonowej formy, ale wiem jednocześnie, że to marne usprawiedliwienie. Jednego jestem jednak pewien: wszystkie te felietony powstawały w poczuciu głębokiej przynależności do środowiska ludzi książki, w którym zawsze czułem się jak w rodzinie. Pisząc miałem poczucie prowadzenia rozmowy z moimi koleżankami i kolegami z książkowej branży. Często były to kłótnie i swary; zdarzały się też jednak chwile przyjemniejszej natury. Jak to w rodzinie… Widzę też, jak wraz z upływem czasu zmieniały się moje poglądy i zapatrywania na problemy, wzloty i upadki naszego wspólnego książkowego gospodarstwa. Niestety, mam pewną genetyczną wadę, która utrudnia mi trochę życie, a która, jak mi się zdaje, z biegiem lat coraz częściej dawała o sobie znać w tym pisaniu: …