„Zagram ci to kiedyś” powiada Stanisław Radwan w rozmowie z basującym mu Jerzym Illgiem. I tak jest zatytułowany ów wywiad-rzeka (Znak). Przypominający m.in. sylwetkę legendarnego kierownika produkcji filmów, Henryka Szlacheta: „Kiedyś naraził mu się czymś Stanisław Zaczyk. Kręcili coś w  Bieszczadach i tam był straszny reżim, zdjęcia trwały po piętnaście godzin. Od wczesnego rana do zmroku. Cała ekipa harowała w polowych warunkach, gdzieś w lesie. Aktorów budzili o piątej rano – bo  już o szóstej była ekspozycja światła – a o czwartej rano ekipy techniczne, żeby wszystko zmontowały o świcie, jak tylko zrobi się widno. Szlachet zatelefonował o czwartej rano z recepcji do Zaczyka do pokoju i mówi: »Panie Zastrzyk« – to była jego pasja, to przekręcanie nazwisk na żydowskie – »panie Zastrzyk, jak panu coś powiem, to będziesz pan taki radosny. Pan masz jeszcze całą godziną snu«”. Całą noc nie zmrużył za to oka Jerzy Trela. Po audiencji u Ojca Świętego zespół Starego Teatru miał następnego ranka otrzymać fotografie – prezent od Jana Pawła II. Trela nie mógł się ich doczekać: „Bo wiesz, jak pojadę do mamy (…) i jak jej pokażę, że byłem u papieża, to mnie tę partię wybaczy” – wyjaśniał zniecierpliwienie aktor. Muzyk przez dekady pracował w Piwnicy pod Baranami, toteż przypomina postacie z tego kabaretu i ich bon moty – Jaś Adamski: „Jak nazywa się facet, który nie dopuszcza bliźnich do ubikacji? Nieustępliwy”. Wiesław Dymny: „Podniósł wydajność z jednego hektara i przeniósł na drugi”. Z muzyki Radwana korzystała głównie scena, także międzynarodowa – choćby teatr w Czelabińsku, który miał wolne we wrześniu: „w okresie masowego wysypu grzybów, zbieranych zarówno przez obsadę artystyczną, jak i techniczną”. Niekiedy …