Są w powojennych dziejach Polski zdarzenia i sytuacje, które urastają do rangi symboli. Często symboli… „nierozwiązywalności”. Za komuny, która sama w sobie była epoką niemożności rozwiązania czegokolwiek, takim skaraniem boskim był problem skupu butelek, a także brak sznurka do snopowiązałek w czasie żniw. Moje dzieciństwo i lata dorastania upływały w rytmie prasowych, radiowych, a potem telewizyjnych programów poświęconych próbom rozwiązania tej kwadratury koła. Próbom bezskutecznym. Po prostu – nie narodził się wówczas taki geniusz, który mógłby sprostać zadaniu. Przykładem współczesnego symbolu „nierozwiązywalności” jest niemożność wybudowania porządnej drogi z Krakowa do Zakopanego. Dotychczasowy trakt, zwany drogą śmierci, łączy przeszłość z teraźniejszością i zapewne połączy je także z przyszłością. Nie mam złudzeń – Polskę wkrótce otoczy sieć autostrad, a trasa Kraków-Zakopane pozostanie w kształcie nienaruszonym i w końcu znajdzie się w rejestrze zabytków europejskiego drogownictwa. Będzie wówczas nie do ruszenia nawet w marzeniach. To tylko trzy tego rodzaju przykłady. Jest ich oczywiście dużo więcej… Nasza książkowa branża nie jest oczywiście wolna od symboli „nierozwiązywalności”. Jeden z nich kryje się pod ogólnie nam znanym hasłem Kopipol. W zasadzie nie wyobrażam już sobie, żeby w moim zawodowym życiu zabrakło tej organizacji, która najpewniej przeżyje jeszcze niejeden rząd, niejednego ministra kultury i niejedną epokę. Kopipol jest co prawda problemem, ale problemem o statusie specjalnym. Jest nie do ruszenia. W książkowej branży wszystko jest płynne: organizacje, wydawnictwa, specjalistyczna prasa itp. powstają i przemijają w …