Moda na księgarnio-kawiarnie pojawiła się gdzieś z dziesięć lat temu. Zamykano wtedy jedną księgarnię tradycyjną po drugiej, internetowe sklepy opanowały rynek zakupów, zaczęła się moda wśród młodzieży na aplikacje handlowe instalowane na komórkach. To wszystko łącznie spowodowało, że zaczęto szukać atrakcyjnych dodatków, które by towarzyszyły książkom. Księgarze, jak sięgam pamięcią, na początku byli stanowczo na nie. Argument zasadniczy: księgarnia sprzedaje książki będące wytworami autorskiego talentu, sprawności warsztatowej, są odzwierciedleniem naszego ludzkiego intelektu. To dzieła sztuki literackiej. Nie wspomnę o  banalnym argumencie, że klienci zaleją książki kawą, zatłuszczą je palcami, jedząc ciasto. „Poniesiemy większe straty niż będziemy mieć korzyści”. Potem stopniowo ta opinia ulegała zmianie, ale tzw. tradycyjni księgarze byli zdania, że kawa, ciasta rozpraszają uwagę czytelnika, który zajęty konsumpcją zapomina po co przyszedł do księgarni. Zaczął się wówczas też boom na kawiarnie, powstawały jak grzyby po deszczu sieci kawiarni: Starbucks Polska, Costa Coffee, Caffe Heaven, Green Caffé Nero, McCafe, So! Coffee. Oprócz kawy serwowano desery owocowe, ciasta, lody. W standardzie księgarni z kącikiem kawowym, w  zależności od miejsca, królowała kawa w różnych odmianach: americano, czarna, biała, latte, mrożona. Dodatkiem do tego były ciasta, często własne wypieki lub zaprzyjaźnionych małych cukierni. Pierwsze księgarnio-kawiarnie to Tarabuk na Powiślu i Kafka Przytulisko dla ludzi myślących z widokiem na Powiśle, Między Wierszami na warszawskiej Pradze. W Krakowie – …