Jej początków można upatrywać nawet w XIV wieku. Karol V zwany Mądrym, król Francji, w czasach swego panowania, które przypadło na lata 1364–1380, zgromadził w Bibliotece Królewskiej w Luwrze (Bibliotheque du Roi) około 1200 rękopisów. Cały ten zbiór, kilkakrotnie skatalogowany, w roku 1424 nabył książę Bedford, angielski regent, który miał go następnie przetransportować do Anglii. Około sto lat później, a więc krótko po wprowadzeniu druku, Ludwik XI (pan. 1461–1483) podjął kolejną, skuteczniejszą próbę utworzenia Biblioteki Królewskiej. Jeszcze zanim w 1541 roku przeniesiono ją do Fontainebleau, 28 grudnia 1537 król Franciszek I Walezjusz (pan. 1515–1547) podpisał w Montpellier dekret, który zabraniał sprzedaży jakiejkolwiek książki bez uprzedniego zdeponowania jej egzemplarza w jego bibliotece. Przyjmuje się, że był to pierwszy na świecie przepis o egzemplarzu obowiązkowym. Nawet jeżeli, jak twierdzą historycy, nie był on zbyt powszechnie respektowany czy, tym bardziej, egzekwowany, w jakimś stopniu z pewnością przyczynił się do rozwoju księgozbioru Biblioteki Królewskiej. Druga w samym tylko XVI wieku jej przeprowadzka – z powrotem do Paryża – dobiegła końca w roku 1593. W jej trakcie pewna część zbiorów zaginęła. Jedenaście lat później rolę siedziby Biblioteki pełnić zaczął budynek zwany wówczas College de Clermont (jego obecna nazwa to Lycee Louis-le-Grand, od 550 lat jest on siedzibą znanej jezuickiej szkoły średniej). W roku 1622 natomiast po raz pierwszy sporządzono pełny katalog jej zbiorów. Wiek XVII, okres panowania Ludwików XIII i XIV, był czasem prężnego rozwoju Biblioteki. Jej zbiory rozrosły się do tego stopnia, że niezbędna okazała się kolejna zmiana siedziby (w roku 1666). A gdy w roku 1688 sporządzono nowy katalog jej zasobów, składał się on z ośmiu tomów. Cztery lata później zbiory Biblioteki Królewskiej udostępniono publicznie. Spory i nadspodziewanie korzystny wpływ na rozwój Biblioteki miała rewolucja francuska. W roku 1795, aby położyć kres kojarzeniu książnicy z władzą królewską, przemianowano ją na Bibliotekę Narodową (Bibliotheque Nationale). Na krótko zawieszono przepisy dotyczące egzemplarza obowiązkowego, które naówczas postrzegano jako element aparatu cenzury. Mimo to grabież prywatnych majątków arystokratów oraz kleru zaowocowała przyrostem liczby woluminów do ok. 300 tysięcy w najbardziej radykalnej fazie rewolucji, a liczba ta uległa podwojeniu do roku 1818. W tym czasie Biblioteka Narodowa Francji pozostawała (ten stan utrzymał się do końca XIX wieku) największą biblioteką świata. W roku 1836 w jej zbiorach znajdowało się 650 tysięcy druków i 80 tysięcy rękopisów. W międzyczasie Napoleon Bonaparte przywrócił egzemplarz obowiązkowy, a także zażądał sprowadzenia do Biblioteki Narodowej pojedynczych egzemplarzy wszystkich druków, które znajdowały się w różnych bibliotekach Francji, lecz nie w tej najważniejszej. W roku 1868 Biblioteka po raz kolejny zmieniła siedzibę – tym razem przeniesiono ją do nowo powstałych budynków przy rue de Richelieu. Jej zasoby stopniowo rosły, przekraczając po I wojnie światowej liczbę 4 milionów woluminów oraz 100 tysięcy rękopisów. W roku 1926 przystąpiła do konsorcjum, w którego skład weszły także m.in. Biblioteka Opery Narodowej i Biblioteka Arsenału, uważane dziś za części Biblioteki Narodowej Francji. Główna …