Gdy niedawno przed kościołem w Gdańsku spalono kilka książek, internet zalały komentarze oburzonych. Komentujący wskazywali na podobieństwo do niechlubnego palenia książek przez nazistów w latach trzydziestych. Utyskiwano nad upadkiem obyczajów. Choć niektórzy przypominali, jak Nergal – wokalista Behemotha – spalił Biblię na jednym z koncertów. Mnie natomiast zastanowiło to oburzenie, gdyż… czym różni się palenie od zwykłego wyrzucania do śmietnika? Chyba tylko tym, że jest bardziej spektakularne. Tymczasem codziennie setki tysięcy książek lądują w śmieciach, mokną na deszczu pod śmietnikami, gniją na wysypiskach i są wywożone na makulaturę. Niewielu się tym wzrusza. Choć niepotrzebnych książek naprawdę nie trzeba wyrzucać. Istnieje idea bookcrossingu. Są też organizacje, które książki zbierają i przekazują potrzebującym. Na przykład w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich dwukrotnie organizowaliśmy w Domu Literatury zbiórkę książek dla więźniów. Zbieraliśmy też książki dla biednych wiejskich bibliotek. Nasi członkowie kilkukrotnie oddawali więc to, co im było już niepotrzebne, a innym mogło nie tylko się przydać, ale jeszcze sprawić radość. Wbrew pozorom nie były to rzeczy makulaturowe, jak kalendarz na rok 1974 lub rocznik statystyczny z 2009, ale sporo beletrystyki, pamiętników, książek historycznych itd. Niestety nie spotkało się to ze zrozumieniem władz Domu Literatury. Jako prezeska Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich otrzymałam reprymendę, że o różnych porach dnia i nocy do Domu Literatury ściągają ludzie z książkami i zastawiają nimi portiernię. Dlatego obiecałam, że więcej takiej zbiórki w Domu Literatury nie ogłoszę. Nie znaczy to jednak, że nie zrobię jej w ogóle. Po prostu na drugi raz podam inny adres. Być może będzie należał do jakiejś zaprzyjaźnionej instytucji, która zechce wziąć udział w takim przedsięwzięciu. Albo …