Po dziewięciu latach od śmierci Jana Suzina ukazały się wydane przez Arkady jego wspomnienia… Nikt nie wiedział, że Jan Suzin pisze do szuflady. Zapiski znalazła kilka lat po śmierci autora jego żona Alicja Pawlicka. Zaufała Arkadom, między innymi dlatego, że wiele lat temu ukazała się w nich książka wybitne­go architekta Leona Marka Suzina, jej teścia. Przygotowanie obecnej publikacji zajęło nam sporo czasu. Staraliśmy się wzbogacić otrzymany tekst tak, by nie była to tylko książ­ka wspomnieniowa, nadająca się do kolekcji rodzinnych pamiątek, lecz by w ciekawy sposób opowiadała o skromnych początkach potężnej firmy, jaką dziś jest Telewizja Polska. Pracowało nad nią kilka osób i jeste­śmy zadowoleni z efektu końcowe­go. Chciałbym tu podziękować pani Oldze Lipińskiej za bardzo piękny wstęp oraz Halszce Wasilewskiej za podsumowujący „list” do Jana Suzi­na, a także Telewizji Polskiej za udo­stępnienie zdjęć ze swego archiwum. Całość pięknie graficznie opracował Maciej Januszewski. I tak powstała książka… … o ludziach, którzy tworzyli nowe, wówczas nikomu jeszcze nie znane medium. Garstka wizjonerów robiła coś nadzwyczajnego, wręcz niemoż­liwego w tamtej powojennej, sier­miężnej Polsce. Pamiętajmy, że gdy zaczęto nadawać pierwsze programy w kraju, a konkretnie w Warszawie, było co najwyżej kilkaset telewizo­rów. Nowe odbiorniki były drogie i ludzie podchodzili do nich nieufnie. Program nadawano krótko, tylko 2-3 godziny w ciągu doby. Jednak telewizja szybko stała się naszym oknem na świat… Tak. Tworzyli ją niezapomniani i niezastąpieni ludzie, którzy zasłu­gują na naszą wdzięczność i pamięć. Olga Lipińska, Irena Dziedzic, Edyta Wojtczak, Krystyna Loska, Boże­na Walter, Bogumiła Wander – cała paleta wyjątkowych pań, które odci­snęły piętno na telewizji tamtej epo­ki. Podobnie jest z panami i parami. Program „Pieprz i wanilia” Elżbiety Dzikowskiej i Tony Halika …