Trzymam w ręku płytę z wierszami Ewy Lipskiej i muzyką Leszka Wiśniowskiego i nie mogę jej posłuchać, pisząc ten tekst. W moim laptopie nie ma odpowiedniego napędu; jest nowoczesny, nie pasuje do niego taka staroć jak płyta CD. Upieram się, że symboliczna jest i ta sytuacja, i tytuł tomu Lipskiej – „Awaria świata” 1. „Pomrukują wiolonczele rozstrojonych traw / Już rozbrojone niebo. Błyskawica / udaje nocną lampkę. Jeszcze daleko grzmot / Mamy nadzieję, że ominie naszą wieś” – słyszałabym słowa wypowiadane głosem samej autorki, gdybym miała w laptopie czytnik płyt. Usłyszałabym o trwaniu jakiejś apokalipsy. A co jeszcze poezja mówi o stanie świata i kondycji współczesnego człowieka? Zaglądam do „Glifu” Julii Fiedorczuk 2 i „Raptularza” Urszuli Kozioł3, uhonorowanego ostatnią nagrodą liczących się mainstreamowych środowisk. W każdym z trzech szukam nie tylko diagnozy, ale i iskierki, świeżego powietrza, bo w natłoku literaturopodobnych, które przede wszystkim informują lub rozrywają, duszę się, walczę – niczym Barańczak w okowach polityki – o oddech, o przestrzeń, o rozciągnięcie czasu, w tył i w przód. A może o nową iluzję. Mam pewność: każdy z tomików wymienionych wyżej ten oddech daje, poszerza mój świat, uaktywnia serce. Taki jest – wbrew tytułowi – „Hymn o zmierzchu” Urszuli Kozioł, w którym przejmująco brzmi wezwanie do odbudowania obumarłej relacji: zrób coś dla świata / miejsce dla rosy / najwyższy czas uwolnić zapach / maciejki i białych lilii / usuń się w sen / ustąp miejsca ćmom / ich włochate pyszczki / łakną światła spadającej gwiazdy / lgną do płomyków świec / z falującym knotem / tak jak zapachu róży łaknie / ten wiersz skurczony w tobie / jak łaknie powiewu ciszy / wnoszonej na miękkich skrzydłach / nietoperzy / pomiędzy wciąż jeszcze nie zaistniałe / strofy. To wezwanie do empatii …