Godzinami kopie piłkę. Tak ambitnego treningu pozazdrościć może niejeden zawodowy piłkarz. Nawet z ligi angielskiej czy Realu. Celuje w bramkę. Woła cienkim głosikiem — Gol! Pokazuje całą serię strzałów. Z jaką pasją! Jeden, drugi, trzeci. — Wygrałem! Zaczyna od nowa. Rozgrywa samotny mecz. Dudnią żelazne pręty bramy. Przestrzeń między nimi to światło bramki. Nikt jej nie broni. Mały stawia tam niewidzialnego bramkarza. No i trafia bez przeszkód. Umiejętnie myli bramkarza. Przymierza się, bierze rozbieg. Tańczy na przygiętych nogach. Pozoruje wykop w lewy róg, walić będzie w prawy. W ostatniej sekundzie wykonuje fachowy zwód. Wysoka piłka w środek tuż pod poprzeczką. Nie do obrony. — Puściłeś! — cieszy się. Nieraz piłka odbija się od betonowych słupków, na których osadzona jest brama. Nie daje za wygraną. Podbiega. Wsuwa zgrabnie piłkę w sam róg. — Dobitka! — obwieszcza z triumfem. Wątły, o trójkątnej twarzy. Oczy jak szparki, bystre, świecące. Siedmiolatek. Wcale nie rośnie. Zatrzymał się na wzroście malucha z przedszkola. Co kilka dni mierzy się pod ścianą bloku. Drutem żłobi rysę na tynku. Nie przybywa nawet centymetra. Martwi się. Ze wzmożonym impetem atakuje bramkę. Chłopcy z podwórza naśmiewają się z niego. — Lekki! — wołają — Wiatr cię poniesie, uważaj! Nie trzymają z nim. Za mały dla nich. Skrzat na patykowatych nogach. Przezwali go Lekki. Pasuje do niego. Zabawę w samotnego strzelca kończy przeważnie o zmroku. Tak od wiosny do późnej jesieni. Jego babka, która porusza się na wózku inwalidzkim, wychyla się z okna na wysokim piętrze i woła — Gdzie jesteś? Wracaj! Wchodzi do pierwszej klatki schodowej w naszym bloku. Wyczekuje przy drzwiach windy. Jeżeli długo nikt nie nadchodzi wspina się po schodach. Sam nigdy nie pojedzie. Jeździ, korzystając z dobrego serca dorosłych. Prosi, żeby pojechali z …