Pytanie retoryczne. Bo zależy dla kogo i w jakich ilościach. Jak mówił Paraselcus, wszystko jest trucizną i nic nie jest trucizną, to dawka czyni truciznę. Za dużo czytania może zamącić w głowie nie gorzej niż duża wódka, czego przykładów mógłbym podać wiele. A miałem i w bliskim otoczeniu takich śmiałków, którzy nadużywali jednego i drugiego, za dużo czytali, za dużo pili, rozumy potracili. Bo pić i czytać trzeba odpowiedzialnie i w dawkach odpowiednich do wieku. W młodości można sobie ostro pofolgować z lekturą, na starość odwrotnie, na wieczór zdrowiej strzelić kielicha, niż nie móc zasnąć po ekscytującej fabule. W młodości czytałem zachłannie. Nałogowo. Bez umiaru. Organizm był jednak silny zdrowy i nieźle zniósł nadmiar poezji i prozy. Ale była i ta zła strona medalu, bo za szybko przeczytałem to wszystko, co warte było uwagi i na resztę życia pozostały już tylko trociny. Gdybym miał to ująć statystycznie, to pewnie 92 proc. najlepszych książek przeczytałem przez pierwszych dwadzieścia pięć lat życia i 8 proc. przez następne ćwierćwiecze. Mogę się mylić o jeden czy dwa procent, bo to wszak wielkości wartościowe nie wagowe i trudno je dokładnie zmierzyć, przygnębiająco jednak mało zostało mi dobrych lektur po pazernych latach młodzieńczych. Za to im jestem starszy, tym więcej przyjemności znajduję w szklaneczce czegoś z procentami, odnajdując w aromatach i smakach alkoholi to wszystko, co kiedyś mnie ekscytowało w literaturze. Tajemnice, uczucia, historia, osobowości i osobliwości! Oczywiście żadnej ideologii czy polityki, to są tematy ulicy, nie salonu, a jednak i książka, i dobry alkohol lepiej smakują w głębokim fotelu, niż na krawężniku czy pod śmietnikiem. Ten felieton miał tak naprawdę być o podobieństwach między rynkiem książki a rynkiem wódki, ale zostawię to sobie na następny raz, …