T ak się złożyło, że ostatnie przedwakacyjne tygodnie na salonach bukinistycznych stolicy zdominowały książki dotyczące mniej lub bardziej zamierzchłej przeszłości. Publiczność po siedemdziesiątce zdominowała spotkanie w Klubie Księgarza, którego bohaterką była „Satyra w konspiracji 1939-1944”, opracowana przez Grzegorza Załęskiego, a wydana nakładem Literackiego Towarzystwa Wydawniczego. Trzecia edycja tego fundamentalnego dzieła różni się od dwóch poprzednich – z czasów peerelowskich – przywróceniem żartów zatrzymanych przez niesławnej pamięci Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Zostały one skreślone przez cenzurę, gdyż ostrze tej satyry nie było wymierzone w III Rzeszę, lecz w Rosję Sowiecką. Te dowcipy pochodzą głównie z dwóch ostatnich lat wojny, kiedy Sowieci wkroczyli już na obszary II RP zaprowadzając własne porządki. Zebrane w tomie utwory były równie skutecznym orężem, co visy czy filipinki. Poprzez śmiech potrafiły demobilizować wrogów i podnosić na duchu oraz pokrzepiać serca Polaków. Czytelnik sam odpowie na pytanie, czy ten humor ma już wyłącznie wartość dokumentalną, czy też nie do końca zwietrzał. Niewiele młodsza widownia wypełniła po brzegi stylowe wnętrze kawiarni „Antrakt”, gdzie – w tygodniowym odstępie – dwa tytuły rekomendował Weltbild. Najpierw odbyła się premiera wspomnień zatytułowanych „Ja, jako wykopalisko”. Rozmowę z autorem – Jackiem Fedorowiczem prowadził Marek Przybylik. „Jestem czymś w rodzaju eksponatu muzealnego, jako że staż …