Międzynarodowa Nagroda Bookera (International Booker Prize) to jedno z najważniejszych wyróżnień przyznawanych powieści przetłumaczonej na język angielski. W tym roku zwyciężyła powieść indyjskiej pisarki Geetanjali Shree „Tomb of Sand” w przekładzie Daisy Rockwell. W ścisłym finale (na tzw. krótkiej liście) znalazła się także m.in. powieść argentyńskiej pisarki Claudii Piñeiro „Elena wie”. Wszyscy finaliści zostali poproszeni o przygotowanie wystąpienia na wypadek otrzymania nagrody. Poniżej zamieszczamy tekst Claudii Piñeiro, otrzymany dzięki uprzejmości pisarki. Gdyby ktoś zapytał mnie, o czym jest powieść „Elena wie”, jaki jest jej główny temat, odpowiedziałabym: ciało. To prawda, że „Elena wie” porusza takie kwestie jak religia, relacje matka-córka, biurokracja i system zdrowia, burnout osób towarzyszących chorym, normy i polityki, które ograniczają nasze życie (szczególnie życie kobiet i osób LGBT+). Najważniejsze jednak dla mnie w tej powieści są kwestie związane z ciałem: kto jest właścicielem naszego ciała, kto podejmuje decyzje i kontroluje nasze ciała i wreszcie – czy jest coś, co pozostaje, gdy już nie mamy ciała? Ciało Eleny to ciało chore. Ciało Izabeli to ciało zmuszone do posiadania niechcianego dziecka. Ciało Rity to ciało martwe. Te trzy kobiety, każda na swój sposób, walczą z tym, co znaczy być kobietą w dzisiejszym świecie. I każda z nich robi, co może, najlepiej, jak potrafi. Moja matka cierpiała na chorobę Parkinsona i na nią umarła. Wielu ludzi, kiedy ją mijało, unikało patrzenia na nią. Jak powiedziała Susan Sontag w swojej książce „Choroba jako metafora”, próbujemy unikać patrzenia na chore ciało. Tłumaczymy, że w ten sposób nie wprawiamy osoby chorej w zakłopotanie. Jednocześnie przestając patrzeć na chorych, odbieramy im prawo do bycia widocznymi, stają się dla …