1 „Skarb” rozpoczynający „Rodzinę Monet” Weroniki Marczak anonsowany jest jako „pierwszy tom serii, która podbiła serca czytelników polskiego Wattpada”. Uściślę: czytelniczek. [Zobacz także poz. 2 i 3.] 2 W pierwszej części „Królewny”, drugiego tomu „Rodziny Monet” Weroniki Marczak, przenosimy się wraz z bohaterką całego cyklu i jej przyrodnimi braćmi do Tajlandii: „Gdy postawiliśmy kroki na brązowych deskach na tarasie, zawiesiliśmy głodny wzrok na kuszącym basenie o tradycyjnych, kanciastych kształtach. (…) Były tu leżaki, stolik i nawet jacuzzi. Takie rzeczy widziałam tylko od czasu do czasu na zdjęciach, które nieraz wyskakiwały znikąd w internecie. Brałam też pod uwagę możliwość, że jednak zasnęłam i teraz śnię. To zdawało mi się bardziej prawdopodobne niż rzeczywistość. Nie miałam siły, by od razu zwiedzić domek, więc dałam się poprowadzić Dylanowi prosto do przydzielonej mi sypialni. Odetchnęłam z zadowoleniem, gdy moje bose stopy stanęły na puchatym, białym dywanie, a oczy spoczęły na ogromnym, dwuosobowym łóżku, nad którym delikatny, również biały baldachim powiewał tak samo jak długie zasłony w ogromnych, otwartych na oścież oknach. (…) Nie zdążyłam nawet przeanalizować wszystkich wydarzeń. Oto właśnie przyleciałam prywatnym odrzutowcem do Tajlandii. Na bajeczną wyspę, na której miałam z braćmi spędzić przerwę zimową, dostałam się tu zaś helikopterem. To i tak brzmiało zbyt nieprawdopodobnie, by się nad tym za długo zastanawiać”. No pewnie, to tylko odrobina luksusu na co dzień. [Porównaj też poz. 1 i 3.] 3 Życie tytułowej bohaterki „Królewny”, drugiej części drugiego tomu „Rodziny Monet” Weroniki Marczak, nie jest wcale tak usłane różami, jak moglibyśmy sądzić: „Duszno mi – żali się dziewczę. – Nie mogę złapać oddechu. Czuję się jak w klatce. Wszędzie podąża za mną ochroniarz. Mój telefon to jedno wielkie urządzenie szpiegowskie. Nie mogę prowadzić samochodu, nie mogę pójść na imprezę, nie mogę iść na głupią randkę. Odkąd tu zamieszkałam, chyba nigdy nie byłam kompletnie sama w domu”. Środki bezpieczeństwa są jednak uzasadnione, na Hailie dokonano bowiem zamachu. Za pomocą perfum. [Patrz również poz. 1 i 2.] 4 W książce „Przędza. W poszukiwaniu wewnętrznej wolności” Natalia de Barbaro nachwalić się nie może ławeczek, a dlaczego? Bo wierzy „w moc pauzy, pytań, przestrzeni wewnętrznej i przekształceń, które mogą się w niej dokonać. To jest tak, jakbym gdzieś szła, ale raz na jakiś czas siadała na ławeczce. Tam przysiadają się do mnie pytania. »To pytania zatrzymują słuchacza, odpowiedzi – nigdy« – mówi w filmie »Tar« genialna kompozytorka i dyrygentka, grana przez Cate Blanchett. Jako miejsce na pytania wybrałam ławeczkę. Tutaj będę wracać. Na ławeczce jest miejsce dla więcej niż jednej osoby. Jeśli podejdziesz do niej i spytasz: »Czy można?« – zawsze, za każdym razem, odpowiem: »Siadaj, proszę«. W sumie nawet nie musisz pytać”. Problem w tym, że czasem – jak to pisał Marcin Świetlicki – ktoś ma nastrój nieprzysiadalny, a wtedy narazić się możemy na nieprzyjemności. Lepiej zachować ostrożność. [Zobacz również poz. 22.] 5 Tytułowy bohater nowej powieści Remigiusza Mroza „Langer” twierdzi, że „każdy z nas jest psychopatą. Dowodzą tego właściwie wszystkie najnowsze badania. Psychopatia to nie przypadłość, to spektrum. Każdy z nas się w nim znajduje”. Na wszelki wypadek wyjaśniam: Langer, nawet jak na …