Gdy byłam małą dziewczynką wpadałam do biblioteki jak po ogień, i nagle, już w drzwiach, zamieniałam się w aniołka, który siadał pod dużym regałem i szperał na najniższych półkach wyszukując w książkach dla dzieci pięknych ilustracji. Tak, tak ilustracji, bo przecież nie umiałam czytać! Ilustracje przenosiły mnie w zaczarowany świat baśni, i do tej pory myślę, że jeśli Andersen to tylko z ilustracjami J. Szancera. Chociaż nie, Paweł Pawlak też świetnie zilustrował baśń Andersena, a serią o sympatycznych Czupieńkach przenosi mnie w świat, który uwielbiam, w świat opowiadającej ilustracji, płynącej napisaną treścią… Paweł Pawlak zachowuje się jak wrażliwy kucharz, który w odpowiednich proporcjach miesza ze sobą przeróżne elementy – formy, obrazy, słowo. Magiczny świat Czupieńków zachwyca, pochłania do reszty, to taka pokrzepiająca historia, o tym, że w każdym z nas drzemie dobro, głęboko ukryte, czasami chowa się za łakomstwem i lenistwem, ale najważniejsze, że jednak jest. I znów, w księgarni, jak dziecko, zerkam na stosy książek i zauważam ilustracje Jony Jung, która w cudowny sposób opowiada historię napisaną przez Dorotę Gellner – „Krawcowe”. Ilustracje te zwielokrotniły moc tekstu. I tak kunszt obu artystek ukryty w udanej książce, zostaje nagrodzony. Oto mały czytelnik, zwłaszcza ten, który jeszcze nie czyta słów napisanych, …