Feminizm zdeterminował życiorys Marii Dulębianki? Była zdeklarowaną feministką: walczyła o prawo dziewcząt do edukacji na poziomie gimnazjalnym i akademickim, jako pierwsza kobieta startowała we Lwowie w wyborach do sejmu, a potem w 1918 roku to ona przekonała marszałka Piłsudskiego, by przyznał kobietom prawa wyborcze w odrodzonej Polsce. Druga z bohaterek pani książki mawiała: „Żadną feministką nie jestem”. Ale jednocześnie całym swoim życiem potwierdzała, że feministyczne postulaty tamtego czasu są jej bliskie: redagowała postępowe pismo dla kobiet „Świt”, samodzielnie wychowała, utrzymała i wykształciła szóstkę dzieci, porzuciła męża nieudacznika i zrobiła prawdziwą, wielką karierę literacką. A przede wszystkim była bardzo dzielną i mądrą kobietą, myślącą nowocześnie i potrafiącą samodzielnie zadbać o byt całej rodziny. Jej feminizm był praktyczny, nie deklaratywny. Autorka „Naszej szkapy” była najważniejszą osobą w biografii malarki? Konopnicka poznała Dulębiankę w Warszawie, będąc już dojrzałą kobietą, mającą za sobą trudne małżeństwo i wychowanie szóstki dzieci. Trudno po latach wyrokować, kto był dla kogo najważniejszą osobą w życiu. Z pewnością Dulębianka wiele poświęciła dla Marii, zwłaszcza swoją karierę malarską. Opiekowała się nią z oddaniem do jej śmierci. Przez ostatnie dwie dekady życia poetki obie przyjaciółki były dla siebie najbliższymi osobami, partnerkami w codziennym …