Skoro nie udało mi się – na razie – wyjechać tego lata na Mazury przybyły one do mnie. A to za sprawą Warszawskiej Premiery Literackiej, którą w czerwcu jury pod przewodnictwem Adama Pomorskiego przyznało Kazimierzowi Orłosiowi za powieść „Dom pod Lutnią” (Wydawnictwo Literackie). Podczas ceremonii w Klubie Księgarza laudator zwrócił uwagę, że prozaik od lat zasiadający na literackim parnasie w świadomości społecznej pozostaje mało znany. Zapewne wynika to z faktu, że nie jest skandalistą, lwem salonowym, ani lowelasem, i – na co zwrócił uwagę Marek Nowakowski na kartach soczystego monologu zatytułowanego „Pióro” – stroni od alkoholu. Niepospolita skala talentu to dziś – zresztą wcześniej też tak bywało – zbyt mało, żeby osiągnąć popularność, a co za tym idzie sukces merkantylny – najbardziej dziś w cenie. Udało się to niewątpliwe synowi pisarza – Maciejowi, absolwentowi wydziału aktorskiego PWST. U progu transformacji ustrojowej przeistoczył się on – z doskonałym skądinąd skutkiem – w telewizyjnego prezentera, a potem konferansjera i dziennikarza. Podczas tradycyjnej części nieoficjalnej – podczas której niestety zabrakło tak obecnej na kartach nagrodzonego utworu – nalewki z ałyczy – po sali snuły się wspomnienia. Autor wraz z Wojciechem Marczykiem, rektorem Wyższej Szkoły Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza, sięgali pamięcią do pierwszej połowy lat 50., gdy siedzieli w jednej klasie renomowanego warszawskiego liceum im. …