Obdarzyłeś nas piękną książką, której tytuł brzmi „Czas. Rynek Główny w Krakowie”. Dlaczego „czas”? Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, bo nie bardzo wiem, jak „przetłumaczyć” metaforę na opowieść. Mam z tym problem. Ale pytanie podstawowe jest proste: czym, w zbiorowej świadomości Polaków, jest krakowski Rynek? Czy architekturą? Historią, ze smokiem i Wandą (nieopodal!) w tle? A może jest miejscem politycznych wydarzeń? Albo codziennością, knajpami, pijanymi Angolami, etapem na trasie wycieczek Wieliczka-Kraków-Auschwitz? Ołtarzem Wita Stwosza, pomnikiem Adama Mickiewicza (który w Krakowie nigdy nie był), tzw. Szlakiem Królewskim, aż do samego Wawelu? Czy też hołdem pruskim i przysięgą Kościuszki? Lub miejscem, w którym już nie ma księgarni, ale za to są banki i mnóstwo jakichś dziwnych firm i fundacji? Mniej więcej rok temu, pewnego poranka, pomyślałem sobie – a w zasadzie dotarło to do mnie – że ten mój Rynek to... czas. Po prostu czas, w którym to wszystko się rozgrywa. W naszym polskim czasie. To dziwne, ale zrozumiałem wtedy, że ten mój Rynek jest mądrzejszy ode mnie i sam mi podpowie, że jestem jedynie jego malutką cząstką zanurzoną w rzece czasu. „Czas. Rynek Główny w Krakowie” jest już twoim kolejnym albumem po „Gołębniku”, siedzibie krakowskiej polonistyki przy ul. Gołębiej, po „Plantach”, po „Powiększeniu”, czyli o nowym cmentarzu żydowskim, i po wspaniałym „Blasku”, w którym ukazałeś w nowatorski sposób ołtarz Wita Stwosza w bazylice Mariackiej. Były też albumy bliskie krakowskiej tematyce, jak „Skarb” o kopalni w Wieliczce czy ponadczasowy „Auschwitz”. I  to też nie jest wszystko z  twojego artystycznego dorobku... Mam obezwładniające poczucie niedoczasu... Czuję się boleśnie spóźniony w moich zainteresowaniach, a nawet w powołaniu, i to o kilkadziesiąt …