W tym roku w czasie Tygodnia Bibliotek zadano mi pytanie, za co lubię Bibliotekę. Proszono o krótką odpowiedź w dwóch, najwyżej trzech zdaniach. Tymczasem prawdziwa odpowiedź nie jest prosta. Bo owszem, myślę, że nie ma cudowniejszego miejsca niż Biblioteka (pisana zawsze celowo dużą literą), ale wyjaśnienie potrzebne do pełnego zrozumienia musi być obszerniejsze. Nie jestem oczywiście pierwszą osobą, która uważa Bibliotekę za miejsce magiczne. Jest zresztą stary dowcip o dwóch naukowcach – doktorancie i jego mistrzu profesorze. Pewnego dnia doktorant spytał profesora, który był dla niego autorytetem w wielu dziedzinach, czy lepiej mieć żonę czy kochankę. Profesor bez namysłu odpowiedział: – Najlepiej i żonę, i kochankę. Odpowiedź zdumiała doktoranta, który poprosił o dokładniejsze wyjaśnienie, czemu profesor tak uważa. A profesor odpowiedział: – Bo żona myśli, że jestem u kochanki, a kochanka, że u żony. A tymczasem ja tak cichuteńko tup, tup, tup… i do Biblioteki!Cóż… dla ludzi kochających czytać to książki są największą miłością. Dla mnie zaczęły być, gdy skończyłam cztery lata. Mniej więcej wtedy nauczyłam się czytać. Co jest takiego w Bibliotekach i książkach? Przede wszystkim Biblioteka to miejsce, w którym nigdy się nie nudzę. Miejsce, w którym zawsze się czegoś dowiem. Miejsce, w którym zawsze jest spokój i cisza. Miejsce, w którym czuję się zawsze bezpiecznie. Paradoksalnie Biblioteka, choć ma tyle zalet, jest też jedynym znanym mi miejscem, w którym rzadko są kolejki. Do Bibliotek mam sentyment, bo to Biblioteka była moim pierwszym miejscem pracy tuż po maturze, gdy nie dostałam się na studia. Była to nie byle jaka Biblioteka, a Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego. Pracowałam tam przez rok w dziale katalogów. Miało …