Rozmawiamy w czasie pandemii. Jak pan sobie radzi w tym trudnym czasie? Czy ta sytuacja pozwala na pisanie, czy przeciwnie – dekoncentruje? Może to zabrzmi dziwnie, ale takie okresy (samo)izolacji wielokrotnie towarzyszyły w moim życiu. Ponad rok temu, po ponad 30 latach emigracji, wróciłem  z Frankfurtu nad Menem do Gdańska. We Frankfurcie przez ostatnie lata większość czasu spędzałem w samotności. O rana do wieczora pracowałem w biurze mojego instytutu nad projektami naukowymi. Następnie przemieszczałem się – około 800 metrów – do mojej kawalerki i w samotności pisałem swoje książki. To, co spotyka mnie obecnie, to w pewnym sensie powrót do znanej mi przeszłości. Pandemia wprowadziła jednakże coś zupełnie nowego: niepokój. O zdrowie córek, których nie mogę odwiedzić, ponieważ jedna jest w Berlinie, a druga w Moguncji, o zdrowie bliskich, którzy dzielą ze mną codzienność tutaj w Gdańsku i tych rozrzuconych po Polsce. Aby zepchnąć ten niepokój na dalszy plan, zajmuję swoje myśli i oprócz czytania piszę. Teraz nawet więcej niż przed pandemią. Ponieważ bardzo brakuje mi podróży, piszę właśnie o tym. Nigdy dotąd nie napisałem książki podróżniczej, więc to dla mnie novum. Tuż przed wybuchem epidemii wróciliśmy z moją partnerką z podroży po Australii i Nowej Zelandii. Zapis tej wyprawy ukaże się jako książka. Pierwsza nasza wspólna. To kolejne novum. Dwugłos kobiety i mężczyzny na temat bycia ze sobą 24 godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu podczas podróży. „Australia i Nowa Zelandia. Nasza podróż przedślubna”, taki będzie tytuł tej książki, którą być może jeszcze w tym roku wyda Wielka Litera. Na jesieni ubiegłego roku ukazała się kontynuacja „Samotności w Sieci”. „Samotność…” wyszła drukiem w 2001 roku i była jednym z największych polskich bestsellerów ostatnich lat. A z jakim odbiorem spotkała się książka „Koniec samotności”? Czy …