Od początku listopada nie ma właściwie tygodnia, który nie przynosiłby interesujących informacji z frontu, na którym z trudną materią rynkową walczy kierownictwo Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych. Poczynania te z uwagą obserwuje załoga oficyny. Wystosowała ona – o czym pisaliśmy w poprzednim numerze – list do Kazimierza Marcinkiewicza, domagając się częściowej renacjonalizacji firmy. „Połączone komisje sejmowe Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Skarbu Państwa (której przewodniczącym był wówczas Pan Premier) poddały koncepcję prywatyzacji przez giełdę miażdżącej krytyce. I jak się teraz – już rok po wejściu na giełdę – okazuje, miały rację. Firma, której rozproszony akcjonariat nie jest w stanie zebrać się w wymaganej liczbie, aby podejmować strategiczne decyzje, jest kierowana przez inwestorów, posiadających po około 10 proc. akcji. Inwestorzy finansowi, nastawieni jedynie na szybki zwrot inwestycji, starają się maksymalizować zysk, nie zważając na misję Wydawnictw. Zarząd Spółki nie chce wykorzystać na inwestycje nawet części z 50- 100 mln zł wolnych środków przeznaczonych, jeszcze w czasach funkcjonowania jako spółka Skarbu Państwa, między innymi na rezerwy finansowe i zamierza rozdać je akcjonariuszom, gdyż rzekomo firmie nie są potrzebne. Cele stawiane przez tych miniinwestorów Zarząd pragnie zrealizować poprzez redukcję kosztów, głównie przez zmniejszenie zatrudnienia i zaniechanie koniecznych inwestycji. Między innymi postanowiono pozbyć się ogólnopolskich czasopism przedmiotowometodycznych dla nauczycieli, ukazujących się nieprzerwanie od prawie 60 lat. Wszystkie te działania odbieramy jako działanie na szkodę Spółki” czytamy w liście. Związkowcom nie podoba się także plan restrukturyzacji firmy przeprowadzany „w oderwaniu od strategii dla spółki”. Plan ten – jak twierdzi cytowany przez „Parkiet” Ludwik …