Artystyczna dusza Anna Barlik bardzo długo nie umiała czytać. To był rodzaj buntu przeciw maniakalnie czytającym  rodzicom i siostrze. Nauczyła się dopiero pod koniec drugiej klasy szkoły podstawowej. Od tego czasu czyta non stop. Kiedy wyprowadziła się od rodziców, jedynym meblem w jej nowym mieszkaniu, przez dłuższy czas, był regał na książki. – Swoją biblioteczkę buduję od podstaw, nie mogłam rodzicom wywieźć ich książek. A mieliśmy ich bardzo dużo, bo nawet lektur szkolnych nigdy nie musiałam wypożyczać, co zresztą było bardzo podejrzane dla mojej polonistki, która niespecjalnie wierzyła, że mam je wszystkie w domu – opowiada właścicielka domowej biblioteki. – Pierwsze zakupione przeze mnie książki dotyczyły sztuki i przestrzeni, sztuki w przestrzeni w ogóle i w przestrzeni publicznej – początkowo moja biblioteka była ograniczona tematycznie. Dopiero gdy zaczęłam się dusić w tej branżowej tematyce, ocknęłam się i zaczęłam kupować książki o podróżach. W tym czasie dużo wojażowałam i to interesowało mnie najbardziej. W punkt moich pasji dalekiej podróży trafiało przede wszystkim wydawnictwo Czarne. Zakochałam się w książkach Macieja Wasielewskiego. Uwielbiam „Atlas wysp odległych” Judith Schalansky (Dwie Siostry) i wraz z nią podróże palcem po mapie, na Wyspę Samotności, Robinsona Cruzoe, Wyspę Zwodniczą czy na Pukapuka. Anna Barlik jest artystką, absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi im. Władysława  Strzemińskiego oraz Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Swoje artystyczne peregrynacje rozpoczęła od rezydencji w Nowym Jorku, potem przez krótki czas mieszkała na Islandii i w Finlandii. Kiedy pojawiły się dzieci, książki stały się przepustką do świata, do którego nie mogła dotrzeć. Gdy rozważała wyjazd na Grenlandię i Spitsbergen, ukazały się książki, które ją tam przeniosły, bez zbędnych formalności i kosztów. – Żyję trochę jak w bańce, bo odkąd urodziła się trójka moich dzieci, mam ograniczony kontakt ze światem i książki są dla mnie prawdziwą odskocznią. Zajmuję się sztuką, rzeźbą, kompozycją, ale też i uczę studentów w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych, gdzie na Wydziale Sztuki Nowych Technik mam swoją pracownię rzeźby i struktur wizualnych. Uczy organizacji przestrzeni w dziełach, uwzględniających widza lub nie, a swoje prace rzeźbiarskie realizuje dokładnie na te tematy, o których uczy, inspiruje się krajobrazem, architekturą. Najczęściej zajmuje się sztuką site-specific oraz kompozycją. Droga dochodzenia Anny Barlik do tych zainteresowań była dość kręta, przeszła prawie wszystkie pracownie na wydziale rzeźby. Długo szukała własnej metody. Chce o tym w przyszłości napisać książkę, a tymczasem je zbiera. Udało jej się już kilka osób zarazić czytaniem, w tym własnego męża. Opowiadania Etgara Kereta kochają teraz razem. Studentów też namawia do czytania, dzięki niej niejedna książka branżowa miała dodruk. Saska Kępa To jej mała ojczyzna. Nie dość, że w swoich pracach inspiruje się lokalnością, to w dużej mierze ją tworzy. Saska Kępa jest dzielnicą w Warszawie wyjątkową, trochę snobistyczną, artystyczną, a trochę luksusową. Można by ją porównać do nowojorskiego Williamsburga – modnej dzielnicy artystów położonej poza Manhattanem. – My tutaj wszyscy się znamy, a co najważniejsze – mamy swoją ulubioną i ukochaną księgarnię Bajbuk. To najwspanialsza księgarnia …