O czym ty mówisz? Przecież to jakaś literaturwa! – powiedział mój znajomy, wybitny literaturoznawca, gdy kiedyś streszczałam mu pewną bardzo złą książkę. Była to powieść z gatunku tych, których bohaterka wchodzi do pomieszczenia w płaszczu, a potem, choć się nie przebierała, wychodzi w kurtce. Nalewa do filiżanki kawy, a dziwnym trafem pije potem herbatę z kubka. Albo: bohaterka przez 40 stron ma krótkie ciemne włosy, aż tu nagle… po dwóch dniach od czesania przed lustrem grzywki odrastającej po strzyżeniu na jeża, rozczesuje swoje długie włosy i upina z nich pokaźnych rozmiarów kok. Te swoiste literackie „cymesy” mogłabym mnożyć, ale nie chodzi o to, by czytelnik tego tekstu zidentyfikował autorkę wspominanej przeze mnie powieści z gatunku tak trafnie określonego przez znajomego literaturoznawcę mianem „literaturwy”. Chodzi mi jedynie o to, że ostatnio ten swoisty „gatunek” zalewa nas wszędzie. Nie tylko w księgarniach w postaci książek jak wyżej wymieniona, czy na portalach internetowych, gdzie każdy może pisać to, na co ma ochotę, ale także… w internetowych grach, czego świadoma nie byłam, bo nie grywam. Pewnie długo nie miałabym o tym wszystkim zielonego pojęcia, gdyby nie oświeciła mnie znajoma informatyczka. To ona w czasie jednej z prywatnych rozmów na tematy ogólnokulturalne powiedziała, że scenarzyści gier komputerowych zarabiają duże pieniądze i może bym napisała jakiś scenariusz? Cóż… Kilkoro moich znajomych napisało scenariusze komiksów, ja sama nadzorowałam pisanie jednego, więc może bym i napisała scenariusz gry, ale… jak? Najpierw muszę w ogóle wiedzieć, o co chodzi. Domyślam się, że jest to jednak coś innego niż powieść czy …